hemen hemen her gün aynı şey tekrarlanıyor. ben başka bir şey izlmek istiyorum. annem boktan bir dizi izliyor. derken zaman geçiyor biraz. annem uyuklamaya başlıyor. diziyi izlediği falan yok haa, bildiğin uyuyor birazdan. normal horlamaya başlıyor ya daha nasıl uyusun! kumandayı tereyağından kıl çeker gibi uçuruyorum uyandırmadan. kanalı değiştirdiğim anda hemen gözleri mümkün olan en büyük genişliğine ulaşıyor ve "ne kadar hayırsız evlatsın, ben izleyip dururken değiştiriyon kanalı" diyor. "ama anne..." demeye kalmıyor, "sus cevap verme bi de..." diye ekliyor. neyse birazdan yine inceden inhalasyon sırasında hava moleküllerinin burun kıllarını yalarken çıkardığı ses oturma odamıza hakim oluyor.. odada bir dizi sesleri bir de bu ses... bu sefer de uyumuyorsa uyumktan anladığını sorgulamaya başlayacağım bundan gayrı... ufaktan kumandaya uzanıyorum yine. temkinli ve asiyim. kumandayı alıp ntvspor'u tuşlar tuşlamaz yine gözleri faltaşı gibi açılıyor: "vallahi südümü helal etmem sana" diyor. bu kez köprüleri yıkıyorum. anlaşıldı izleyemiycez amınakoyiyim diye içimden geçirip: "anne süt mü kaldı ya, allahını seversen ne sütü bu, 30 yaşındayım ben, hem insan bi kıytırık dizi için böyle der mi yavrusuna... uyuyosun işte bal gibi uyuyosun anne, izlediğin falan yok kimi kandırıyon allasen. madem uyumuyon söyle noldu en son dizide he, ne oldu?" şunu dememlen beraber kadın bütün olan biteni harfiyen anlatıyor. "bu bir mucize" diye düşünmeden önce sadece şunlar geliyor aklıma; ya dizinin senaristi annem, ki bu çıkarım yayınlanan dizilerin büyük çoğunluğunun senaristi yapar onu, ya da hipnopedik olarak uykusunda bilinçaltına geçiyor dizi replikleri ve rüyaları vasıtasıyla ekrana bakmadan diziyi izlemiş gibi oluyor. ben hala mucize olduğuna inanıyorum. var bu kadın da bir şey var...
