çocukken,
ne çok koşup oynayıp,
ne çok düştükten sonra,
kalkmayı öğrenerek,
sizi güçlendiren şeyin aslında
bu düşüşler olduğunu,
hatırlatan,
koskoca olunduğunda bile,
her görmenizde,
her düşüşün bir kalkışı
olacağını muştulayan,
yara izidir...
kalpdeki yara izlerine göre hiçde can yakmamış olan, her baktığımızda bir çocukluk anımızı gözümüzde canlandıran, oluştuğunda çok ağlatan ama faydasını yıllar sonra anladığımız yaralar...
bir türlü geçmesine izin verilmeyen yara izidir. yara iyileşmeden aynı yerde yenisi oluşurdu. hiç olmadı kabuğuyla oynanırdı yaranın. ama kötü mü oldu zamanında öyle yaptığımız, şimdi baktıkça çocukluğumuzu hatırlıyoruz.
