çocukluk yıllarının olmazsa olmazıdır, öyle ki; diz kapağına çakıl taşları saplanmamış bir çocukluk, yaşanmamış bile denilebilir.
yetişkinken sahip olunan her diz kapağı yarası ise, kaçınılmaz bir şekilde, yine çocukluğuna götürür insanı.
çocukken bir türlü diz kapağının üzerinden eksilmeyen yaradır. tam iyileşti derken çocukluğun ve yaramazlığın nişanesi bu yaraya yeniden sahip olursunuz.
insan iradesini daha çocukken ölçen şeylerden biridir, kurumadan kavlatmama iradesini çok az insan gösterebilir.
ve beklenen an geldiğinde, o yarayı kavlatmak, dünyayı yeniden keşfetmek gibidir.
biraz aşk acısını hatırlatır. düşersiniz,kanamaya başlar,canınız acır. biraz zaman geçince unutmuş gibi olursunuz. gözünüze takılır, kurcalamak istersiniz o siyah kabuğu. bu hoşunuza gider. ucundan ucundan koparmaya başlarsınız. canınız tekrar acımaya başlar. düştüğünüz anı hatırlarsınız tekrar. bikaç kere daha koparttıktan sonra yara kabuk tutmamaya başlar. unutulup gider sonra...
genelde desteklenen takım gol atınca holde koşup halının üzerinde dizlerinin üstünde kayan dengesiz organizmalarda, kısaca çocuklarda görülen bir tür yaradır.
üst üste olan yara, biri iyileşmeden diğeri eklenir.
küçükken dizlerimdeki yaralara, bacaklarımdaki morartılara bakıp 'allahım ben şu bacaklarımı yarasız, kızarıksız, morarıksız görebilecek miyim acaba' diye düşündüğüm zamanlar olurdu. demekki bunun için büyümek gerekiyormuş.
sürekliliğinden olsa gerek *küçükken eve dönüş saatinde annenin elinde yara bandıyla beklemesine neden olan yaralardır. çocukluğa dair hatırlananlar listesinde hep ön sıralardadır.
hemen hemen her çocuğun sahip olduğu şeydir muhtemelen. gerçi günümüz tablet çocuklarında biraz zor ama o da tablete bakarken takılıp düşmesiyle olabilir. benimki ömrümün sonuna kadar benimle kalacak gibi görünüyor. zira bisikleti daha yeni yeni öğrenirken abimin beni kovalamasıyla düşmemin bir olmasından ve babamın elinde tentürdiyot ile bana doğru koşmasından kalan bir hatıra. yara izlerini seviniz, onlar size hatırlatır. unutmak istediklerinizi bile.
