Onlar kalin parmaklarinda ölümü tasiyorlar,
sirtlarinda öldürdüklerinin hayaletleri,
her gülümsemeyi ezmek istiyorlar, asagiliyorlar asklarinizi, zekice her nükteden nefret ediyorlar, hayat en büyük düsmanlari.
Onlar öldürdükleriyle ölen ölüler.
Biz hayati savunanlariz. Yasayanlariz biz.
Simdi, kadinlar, o güzel saçlariniza birer yaprak takin.
Namluya mermi sürer gibi yesil bir yaprak ilistirin saçlariniza.
Diyorlar ki 'yenilmisiz.'
Diyorlar ki ölümü savunanlar, ölümü avuçlarinda tasiyanlar, ölümü zehirli tohumlar gibi hayatimiza saçanlar kazanmis.
Reggiani 'Kurtlar sehre indi' diyor sarkisinda.
Biz, hayati savunanlariz.
Biz, hayati ölmeyi bilerek savunanlardaniz.
Bahardir bizim müttefikimiz.
Ölümden korktugumuzdan degil yasadigimiz, biz savasmayi sevdigimizden yasariz.
Yasamaktir savasimiz.
Bir nakis isler gibi, her ilmigine kendimizden bir sey katarak yasariz.
Diyorlar ki yenilmisiz.
Diyorlar ki sahipsiz ölülerimizin kanlilari zafer yürüyüsleriyle geliyorlarmis.
Diyorlar ki dagilmis ordularimiz.
Diyorlar ki her cephede bir hüzün, her cephede bir yenilgi varmis.
Diyorum ki, yenilmedik.
Toy kisraklar gibi oynak bahar sabahlari hayatimiza kosarken ne yenilmesi, bu çildirmis erguvanlar her yana dagilirken kim yenebilir bizi.
Su gülümsemeleriniz.
Dilinizin ucuna geliveren siirler.
Mirildandiginiz sarkilar.
Kir kahveleri, kipir kipir bir seyler içinizde, taze ot kokuyor her yan, birisi size sizi sevdigini söylemeye hazirlaniyor.
Kahkahalardan atlarimiz, yapraklardan cephanemiz, neseden ordularimizla yürürüz cepheye.
Ölümü tasiyanlara karsi hayati biz yasayarak savunuruz.
Simdi kadinlar, o güzel saçlariniza bir yaprak ilistirin.
'Yenilmedik' diyen yapraklar.
Kokulari saçlarinizin kokularina karisan yapraklarla dagitirsiniz siz ordulari, yemyesil yapraklari görenler anlarlar yenilmediginizi, bu savasin kolayindan bitmedigini, bitmeyecegini görürler.
Inadina giyin en güzel elbiselerinizi.
Hayata dogru yürüyün.
Onlar kalin parmaklarinda ölümü tasiyorlar, sirtlarinda öldürdüklerinin hayaletleri, her gülümsemeyi ezmek istiyorlar, asagiliyorlar asklarinizi, zekice her nükteden nefret ediyorlar, hayat en büyük düsmanlari.
Onlar öldürdükleriyle ölen ölüler.
Biz hayati savunanlariz.
Yasayanlariz biz.
Isikli sabahlar, çiçekli agaçlar, tebessümler, kekik kokulari, deniz kenarlari, dudagimizin kenarinda tasidigimiz öpüsmeler, imali sakalar, alnimizda hissettigimiz ince rüzgâr, ihtiyar kayikçinin selami, çirilçiplak yüzen çingene çocuklari, bahar aksamlari bizim müttefiklerimiz.
Kalabaligiz.
Güleriz biz, sevisiriz, çocuklarin baslarini oksariz, en oymali isliklari biz çalar, en demli çaylari biz içeriz.
Kaç pusudan geçtik, kaç çatismadan çiktik.
Ne asktan selamimizi kestik, ne sevismelerden vazgeçtik.
Diyorlar ki yenilmisiz.
Diyorum ki yenilmedik.
Yasamaktir zaferimiz.
Biz hayatin cesur yolculariyiz, bir yere varmak için degil yolculugumuz, biz yolculugu sevdigimizden yoldayiz.
Hayatin ölüleri onlar.
Hayati öldürdüklerini sandiklarindan sevinçle bagiriyorlar.
Hayatin yasadigini göstermeliyiz onlara.
Simdi kadinlar, o güzel saçlariniza bir yaprak takin.
Baktiklari her yerde, her evde, her pencerede, her sokakta, her kapida, bu topraklarin her yaninda, saçlarinda yapraklari olan kadinlari görsünler.
Yaprak yaprak saçlarinizla kusatin onlari.
Görsünler hayatin savasçilarini.
O buyurgan bakislarinin nasil donuklastigini, zafer yürüyüslerinin nasil dagildigini, cinayetleriyle övünen seslerinin nasil titredigini seyredin sonra.
Saçlarinizdaki yapraklar, emin olun, herseyden çok korkutacak onlari.
Biz yenilmeyiz.
Biz ölür, asilir, hapse atilir, mahkemelerde yargilanir, issiz kalir, iskence görür, kursunlanir ama yenilmeyiz.
Hayati savunanlariz biz.
Ölümden korktugumuz için degil yasadigimiz, biz savasmaktan hoslandigimiz için yasariz.
Çilek reçeli kaynatmak da savasimizin bir parçasidir, bir türküye eslik etmek de.
Bastan asagi günah kesilmek de savasimizin bir parçasidir, bir yoksul için gözlerimizin dolmasi da.
Biz günah islerken bile masum kalabilenlerdeniz.
Ölümle övünmedik çünkü biz, kimseyi öldürmedik, korkutmaya çalismadik kimseyi, kadinlarin gözyaslarinda bizim bir payimiz yok, cinayet emirlerinin altinda bizim adimiz yazmiyor, katilleri insanlarin pesinden biz göndermedik.
Topragi insandan daha kutsal bulmadik biz.
Güçlüye tapinmadik.
Sevdiklerimizi zaaflariyla sevdik, zayifliklariyla sevdik.
Ne aglamaktan korktuk, ne gülmekten.
Hayati nakis isler gibi her ilmegine kendimizden bir sey katarak yasadik; hayati güzel bulmadik, hayati güzel yapmaya ugrastik.
Diyorlar ki yenilmisiz.
Diyorum ki yenilmedik.
Gülmeyi, sakalasmayi, sevismeyi bilenleriz, asiklarin karsisinda basini egip berduslarla dertlesenleriz.
Erguvanlar bizim için açar, deniz bizim için deniz kokar, günes bizi selamlamak için her sabah gecenin içinden çikip gelir, aksam yagmurlari bizim içindir.
Diyorlar ki yenilmisiz.
Diyorlar ki geliyorlarmis.
Diyorum ki yenilmedik.
Simdi kadinlar, ne olur, o güzel saçlariniza bir yaprak takin.
Hayati savunmak için cepheye yürür gibi yapraklarla yürüyün.
Güzel saçlarinizda yapraklarinizla deyin ki, biz yenilmedik, zaferdir bizi bekleyen, biz hayatin ve zaferin bekçileriyiz.
