sözlük yazarlarının sıklıkla gerçekleştirdiği eylemdir. daha da açmam gerekirse, fikrini bir diyalogla sunmak isteyen sözlük yazarı, diyalogda yer alan her hayali konuşmanın yanına bir de parantez açar. niye? çünkü okuyanların yazdığı cümleyi algılayamayacağını düşünecek kadar naif bir zihni vardır. bu düşünceli halini tasvip etmekle birlikte, diyaloğa sıçtığını ve eksiye uzanacak elleri galeyana getirdiğini belirtmek isterim. örnekle açıklamak gerekirse;
başlık; klozet kenarına işeyen tarantulaya sahip insan.
entry:
-hıdır ne yapıyorsun abi sen? (tarantula'nın konuştuğunu zanneden bireyin cümlesi)
-ağbi benim hatun senin götünü sokmaya geldi bulamayınca intihar etti be abi. (ahaha çok iyi yaa)
-neyse bişey derdim ama. (tuvalette cenaze namazı kılamıyor dua okumak günah tabi)
şimdi bu ve buna benzer diyaloglar zaten zerre gülme etkisi oluşturmazken, bir de "siz embesilsiniz ve ben anlamanıza yardımcı oluyorum) diye bağıran parantezler daha da itici görünüyor.
sayın diyalog yazarı; bilmelisin ki, ülkenin genel algı seviyesine rağmen diyaloglar aslında anlaşılıyor. anlattığı fıkraya gülünmeyen adamın düştüğü durumdan kaçındığını biliyorum. ancak bunu yapma. parantezler esprinin anlaşılmasına yardımcı olsa da, gülme haline bir katkısı olmuyor. bilakis, ağlatıyor iticilikten. öptüm kib bye aeo.
