90 kuşağı...belki Cumhuriyet tarihinin görmüş olduğu en apolitik en gamsız en duyarsız nesliyiz, nesliydik...
Bi gün uyandık ve her şey değişti. Bu bizim için her anlamda bir uyanıştı...
istanbul'da olanları duyup üzülüyor, elimizden birşey gelmediği için hirslaniyorduk. Dediler ki "Kuğulu'da gezi için destek eylemi var" eyvallah dedik çıktık yola.
Her şey normaldi...o zaman ankara da olanın adı "direniş" değil "destek"...Tomalar sonra adı "tomalı hilmi" olarak söylenecek Tunalı caddesine inene kadar herkes eğlendi herkes güldü. En kötü slogan bile kötü değildi, dedim ya o zaman adı direniş değildi... Toma geldi çevik geldi gaz geldi ve bizim içinde artık talcid sadece mide ilacı olmaktan çıktı.
ilk gün korktuk, deneyimsizdik. Toma sokakta her görüldüğünde kaçtık sonrasında alıştık.
Biber gazı ilk zaman çok etkiledi sonra biber gazı kapsülünü hava da görünce "oleey" dedik.
Ayın 5inde sanırım Kızılay da olan arkadaslar "burada bayram var, sanırım kazandık" dedi okuldan işten çıkan koşarak Kızılay a gitti. Polisler kaskini çıkartmış yerde oturarak uyuyordu. Bi kaç gün önce bizi öldürmek için kapsülü üzerimize atan polisi yerde uyuyor görünce üzüldük. insanlığımıza sövdük.
Sigara ikram ettik, kumanya paylaştık muhabbet ettik polisle "niye?" dedik "emir" dedi. "Gaz çok kötü" dedik "Üzgünüz" dedi. Sonra aynı polis 30 dk sonra "Dağılın" dedikten hemen sonra yine gaz toma cop üçgeniyle geldi üzerimize...
bundan çok değil 1 ay önce "Kızılay da bi grup sıkışmış bulvara çıkalım polis bize dönsün rahatlasınlar" dendiğinde "hadi ulan" derdim. 1 haftadır bazen ben onlar için bazen onlar benim için gaz yedi. Direniş in ortasında evlilik teklifleri gördük gazların ortasında o çifti kutlayıp "abi çok güzel ya" diye kıskandık tebrik ettik.ayağımızın dibine düşen gazlara "gelin ulan" dedik. Sonuç olarak direndik direnmeye devam edeceğiz.
Diren Ankara!
Atatürk'ün mücadelenin başkenti olarak seni seçmesinin tek nedeni jeopolitik önemin değil yüreğin. Dayan Ankara dayan...
oralardayım kaç gündür, sabahlıyorum da. bu gece eve geldim ve inanır mısınız, kendimi çok yalnız hissettim. birlikteliğin gücü beni o kadar sarmış ki, keşke hep sokakta yaşasak. hiçbir yerden takip etmeme gerek kalmıyor, her şeyi gözümle görüyorum. teyzeler karnımı doyuruyor, amcalar su alıyor, anneler battaniye getiriyor. binlerce öğrenci kitabını bağışlıyor.
sözlükte vajinalı başlıkların tekrar sol frame gelmesiyle gündemin yavaş yavaş değiştiği kanısına kapıldım.
ankara da taksimden çok daha fazla uygulanan orantısız güce rağmen bir şekilde devam etmesinin gerekliliğine inanmaktayım. ayrıca halkın tamamen koyun sürüsü olmadığınıda bizlere gösteren bu eylemler ileriye en azından umutla bakmamızı sağlamıştır.
