arkadaslarim bir ortamda dinle ilgili olsun felsefik konularla , varolusla ilgili olsun sohbet ederlerken engin bilgilerimle onlarin inanclarini curutup bir tanrinin olmadigini ispat niteligindeki konusmalarim icimi huzurla dolduruyor. onlari ikna edisim, tanrinin olmadigini bilimsel olarak onlarin beynine kaziyisim beni huzurlu hissettiriyor. argumanlarim saglam ve cogu insani koyu deist veya ateist yapmis olmama ragmen bir ben o kadar fanatik olamadim tanrinin yoklugu ile ilgili.
acaba seytanin bir oyunu mu bu bana? gonlum bir yandan inanirken bir yandan reddediyor. nedendir bilemedim , arada aklima gelip tanriyla dertlesirkende icim huzurla doluyor.
