Benim gördüğüm dinden uzak olmak depresyona sebep olur. Dindar bir kişi başına olumsuz bir olay durum geldiği zaman kadere iman ettiği için amenna der kabul eder. Nimete şükür zorluğa sabır çeker. Hiç kimsesi olmazsa dahi tanrısına el açar dilekte bulunur, duadan sonra da dileğinin yerine getirilecegine dair umut besleyerek yaşar. Yani bu haliyle hayata tututur bir limana sığınır . Tanrıdan uzak olan insan ise insanlardan darbe yediği zaman felek onu orseledigi zaman çaresiz kimsesiz kalır ve depresyona doğru kapı aralar.
Aslında genel bir bakışla bunu reddedebiliriz, egzistansiyalistleri/varoluşçuluk felsefesini bu konuda inceleyebiliriz.
Tanrıya inanan varoluşçuları okuduğumuzda (kierkegaard, jaspers, manuel...) hayatı sorgulayıp cevabı tanrıda bulmamız gerektiğini; hayatı ve hayatın zorluklarını Tanrı ile aşabileceğimizi söylerler. Geleceğe umut ile yaklaşırlar.
inançsız egsiztansiyalistleri incelediğimizde (nietzsche, sartre, heidegger, kant...) ise yaşamın anlamsızlığını, bunalımı, bulantıyı, kaygıyı ve bilinmezliği görürüz.
Türk yazarlardan oğuz atay in korkuyu beklerken adlı öyküsünde bunların hepsini fark edebiliriz, hatta gözümüze sokar.
Belki insanın inanmaya ihtiyacı vardır, belki de gerçekler acıtıyordur kimbilir.
Din insanların öldükleri zaman cennet cehennemin aslında bir zamanlar yasadıkları dünya oldugunu anladıkları an insanı depresyona sokacaktır. Yaşadıgı bu dünyayı cennet veya cehenmem yapmak insanın kendi elindedir
haklı bir başlık doğuyosun büyüyorsun gelecek kaygısı var oluyor sonra yaşlanıyorsun ölüm yaklaşıyor halen gelecek kaygısı var acaba cennetemi yoksa cehennememi gidiceğim diye kaygılanıyorsun.
