islam'da hıristiyanlık'ta ve musevilik'te böyle bir uygulama vardır. ebeveynler çocuklara genellikle kendi inanışlarını aşılarlar. bu hem insan haklarına hem de inanç özgürlüğüne aykırı bir durumdur. küçüklükten bu yana bu kadar çok aşılanırsa çocuklar sağlıklı tercih yapamazlar. daha sonra tercihlerini değiştirmek istediklerinde bu aşının acısı he sosyal hem de psikolojik olarak ortaya çıkar.
Önceki medeni kanunumuzda bu konuda bir hüküm olmaması nedeniyle 2001 öncesinde tartışılan bir durumdur. Ancak yeni medeni kanunumuz, aile hukuku kısmında bu konuyu düzenlemiştir. Buna göre çocuğun dini eğitimine aile karar verir. Yani bu konuda ana-babaya karışılamaz.
ebeveynlerin neredeyse tamamını kapsayan ebeveyn grubudur. müslüman da, budist de, hindu da, musevi de, isevi de, çocuğunun farklı bir dine mensup olmasını hoşgörse bile, içten içe kabullenmez. herhangi bir dine mesup olmayan insan da çocuğunun, bir dine inanmasını doğru bulmaz (bkz: yalan olduğunu düşündüğü için). bu bir nevi çocuğunu sahiplenme, koruma içgüdüsüdür.
Atalarının dinini devam ettiren, anne babasından ne görmüşse çocuğuna da aynısını yaşatmaya çalışarak, çocuğunun yaşamasına fırsat vermeyen ebeveyn tiplemesi. halbuki bunun yerine önce sevmeyi öğretseler ne güzel olurdu.
