Yanlıştır. Yalnızlığın ne kadar kötü olduğunu herkes biliyor. Dine yakın müslüman yalnız değildir bu yüzden mutludur dua eder. psikoloğa bile ihtiyacı yoktur. Bundan mahrum kalanlar antidepresana devam.
Ayrica bu ulke kimlik muslumanliginin ( genellemek kaydiyla) yasandigi bir ulkedir
Yani sorsan muslumanim der fakat dine aykiri her halti isler.her halti isleyince de bu adam yerine din suclanir eblehler tarafindan.yani insanlari dindar ateist diye degil de sadece eylemleriyle yargilamak gerekir.
aynen, mutsuz olup birbirlerini kesiyorlar sonra. hiç gerek yok bunlara. din sahte mutluluklarla insanların o an olan acılarını dindirir ama özünde bir çözüm değildir bu.
dine yakın olmakla dini yaşamanın farklı eylemler olmasından kaynaklıdır.
dine yakın insanlar ki bunlar sağdan soldan duydukları ile hareket ederler. değer yargıları 'çevreye' göre şekillenir.
'mahalleli ne der ya da bizimkiler ne der' diyerek göstermelik faaliyetlerde bulunur. dini yaşamak degildir amaç. 'göze girmektir'.
bu durum sonrasında açmaza düşürür 'yakın'ı.
duydukları, gördükleri, yaptıkları ve yapamadıkları çelişir. bu da travmaya sebep olur.
oysaki 'yaşayan' dinini 'kaynağından' öğrenir ya da öğrenmeye çalışır. hurafe karıştırmaz işlerine. 'kim ne der' diye de düşünmez. kula kulluk etmeden, tek düşüncesi 'rıza' kazanmaktır.
aidiyeti insanlara değil yaratıcısınadır. haliyle 'yaşayan' kişi psikolojik bir buhrana da düşmez. çünkü ona destek olan 'gücün' farkındadır.
çoğunluğun mutlu olduğu bir topluluk var mı ki dine yakınlar mutlu olsun. mutluluk çoğu insan için imkansızdır. hem de çok ciddi bir çoğu için. dini, işi, tipi, parası insanı mutlu veya mutsuz etmez. insanı mutsuz eden, mutluluğu kıyasladığı etrafta gördüğü bağlamlardır, benzerlerdir. ki dinlerin çoğu insana bunlara bakma, yoluna bak, bana bak der. bir dine inanıp da o dinde olmayanlara bakan varsa tabi ki mutlu olamaz. veya bir mesleği olup da başka mesleklerin kazançlarını hesaplayan da mutlu olamaz. mutlu olmak başka bir şey. bir ermişlik, bir siktir etme.. bir siktir edilmişlik.
