ahmet altan'ın taraf gazetesi'nde yazdığı son yazısının başlığı;
yazı okunduğunda, aydın olmanın gerçek tanımının ne demek olduğu bir kez daha anlaşılabilir;
Ülkemizin çok önemli bir gerçeğine bu kadar mı iyi değinilir? Yılların irinli yarasına bu kadar mı yumuşak bir biçimde neşter vurulur? Bu ülkenin, elleri kuvvetlice sıkılıp, bir şey söylenmeden sadece yaşlı gözler, duygulu yüzler ve sıcak bir gülüşle yüzüne bakılası entelektüellerinden ve kendisiyle aynı tarafta olmaktan övünülecek az sayıda kişilerinden olan Ahmet Altan için ancak şu denebilir: iyi ki varsınız! (bkz: #1703806)
Biz, hepimiz Kemalist bir ülkenin, kemalist eğitimden geçmiş çocuklarıyız.
Kemalizm, cumhuriyetin yeni ve taze ideolojisi olarak ortaya çıkmadı.
Tam tersine, yıktığı Osmanlı'nın son döneminde yaşanan sakatlıkları ve ittihatçıların "ordu tapınmasını" sistemleştirerek yerleşik bir yönetim biçimine çevirdi.
Osmanlı'nın son dönemindeki bütün çatışmalar, bütün çarpıklıklar, genetik bir miras" gibi Kemalizm'le Cumhuriyet'e bulaştı.
Bir toplumun kültürel yapısını oluşturan en önemli faktörlerinden birini merak dahi etmedik.
Sanki, onun yanına yaklaşsak, baksak, incelesek, Afrika'nın et yiyen çiçekleri gibi bizi kapıp içine alarak bir "gericiye" çevirecekmiş gibi hep uzak durduk.
Bu çocukça korku, bence bizi entelektüel açıdan epey zayıflattı.
Sadece Batı edebiyatı ile Türk edebiyatını, din ve dindar karakterler açısından karşılaştırmak bile bu zayıflığı gösterir.
Batı edebiyatı, bütün doğallığıyla dinle haşır neşir olur, eleştirir, dalga geçer, dindarlardan çok kalıcı karakterler yaratır, incil'in bölümlerinden alıntılar yaparken, bizim edebiyatımızda dinin doğal bir şekilde işlendiğini, din adamlarının "kanlı canlı" karakterler gibi yazıldığını, Kuran'dan alıntılar yapıldığını neredeyse hiç görmeyiz.
Hemen hemen bütün entelektüellerimiz gibi yazarlarımızın da dini bilgileri azdır, hem de bir din adamını zaaflarıyla ve erdemleriyle anlatmaktan ürkerler.
Bu ürkeklik, bu yapay uzaklık, bu gereksiz korku, bizi toplumun harcındaki en önemli etkenlerden birini incelemekten, anlamaktan, yaşadığımız toplumdaki çeşitli acıların kaynaklarını saptamaktan alıkoyar.
Halbuki bu toplumun en büyük yaralarından biri dinle ilişkisindeki kaygan alan.
Bir yandan Kemalist eğitimin getirdiği "din ürküntüsü", bir yandan gizli ya da açık Allah korkusu insanları sıkıştırıyor.
Şamanist bir kökten gelen, geç Müslüman olmuş, hergeleliği, bitirimliği bol bir toplumun kendi diniyle barışık, huzurlu bir hayat sürebilmesi için bu ülkede "dinle insan" ilişkilerinin bir daha tarif edilmesi gerekiyor.
Dinden korkmayan, dini kendi iktidarı için bir alet gibi kullanan softalara da esir düşmeyen bir dindarlığa ihtiyacımız var.
Dinin şekil şartlarını hem "irtica" işareti gibi algılayan, hem bu şekil şartlarını modern hayatın hayhuyu içinde gerçekleştiremeyen, açık yüreklilikle söylersek hem de bu şekil şartlarına çok uygun bir yaşam biçimi olmayan insanları, dinle barıştırmanın en iyi yolu herhalde dinin "özüne", felsefesine dönmek, tasavvufu insanlara öğretmek.
Dün Neşe Düzel, bizim gazetede Fethullah Gülen cemaatinin önde gelenlerinden Hüseyin Gülerce ile konuştu ve Gülerce "Şekilcilikten kurtulmuş bir islam'a döndüklerini" söyledi.
Bence, Türkiye'deki bütün dindarların tartışması gereken bir açılım bu.
insanları ürküten bir biçimde "bütün şekil şartlarına uymazsan cehennemliksin" diyen ve insanlarla din arasında sıcak bir yakınlaşmayı sekteye uğratan bir anlayış mı yoksa "öz şekilden önemlidir, inanıyorsan, diğer kullara iyi davranıyorsan sen de Allah'ın sevgili kulusun" diyen ve insanların vicdanları rahat olarak dinle ilişki kurmasını sağlayan bir yaklaşım mı?
Biliyorum, böyle dini konular benim gibi bir dinsizin bilgi düzeyini çok aşar.
Ama ben dini ciddiye alırım.
Bir toplumu anlamanın, o toplumun diniyle ilişkisini anlamadan mümkün olamayacağına inanırım. Ve, Türkiye'nin diniyle olan sorunlarını "huzurlu" bir şekilde aşmasının bu ülkeyi çok rahatlatacağını, manasız çekişmelerden kurtaracağını düşünürüm.
Kemalist toplumun Kemalist olmayan entelektüellerinin bile dinden korktuğunu biliyorum.
Bence korkacak bir şey yok.
Bu toplumun dinini tartışmasına yardımcı olmak konusunda bir yardımımız olabilecekse, elimizden geleni sakınmanın bir anlamını göremiyorum doğrusu.
Bu toplum, dinle sorununu çözmeden huzura kavuşamayacak.
Huzursuz bir toplumda kimse huzurlu olamaz.
Ben dinsiz ve huzursuzum...
Ama bu huzursuzluğumu, huzurlu bir toplumun içinde yaşamayı tercih ederim doğrusu.
eksi oy almayı göze alarak bu fikre katılıyorum.
kimse gelip sizi zorlayamaz.
sadece içinizden geliyorsa dinizi yaşayın.
bırakın politik düşünceleri, etrafınızın ne dediğini...
korkulan şey genelde din değil, dini sadece kendisinin doğru yaşadığını sanan insanlardır. aynı zamanda dine en çok zararı verenler de bu insanlardır. "benim yaptığım doğru müslümansan sen de bunu yaparsın" gibi çok tehlikeli düşüncelerle* -bazı insanları- kendi fikirlerine çekmeyi başarsalar da toplumda kutuplaşmalara yol açanlar, dini radikalizmin doruklarına çıkaranlar da bu insanlardır.
not: kafaya takılan örtünün dinin gereği olup olmadığı tartışmalı bi konu ama tesbihin dinin bir unsuru olmadığı çok nettir. o yüzden din hakkında konuşurken cisimlere kutsallık yüklemeden önce iyice düşünülmeli ki dinde yozlaşma olmasın.
Dünyadaki tüm savaşların tüm çatışmaların din nedeniyle çıkması, herkesin bir misyonerlik edasıyla birbirine dinini anlatmaya çalışması, yahudilerin ülkelerinden sürülmesi ,soykırımlar kUveyt savaşına anında müdahale edilip bosna hersek savaşında tüm dünyanın seyretmesi, ramazanda içki içmekten çekinilmesi, malatyadaki katliam , hrant dink , sivas katliamı, arabistanda kadınların sünnet edilmesi, recm , hristiyanlıktaki kendini cezalandırma, afaroz, kadınların cadı diye yakılması gibi birçok düşüncenin beynime hücum etmesini sağlayan söylem.
