bu dünyada ibnelik yapanların öldükten sonra cezasını çekmesi(cehennem) gerekliliğinin düşünülememesinden kaynaklanan hede(deizm).
yani adam diyor ki: şimdi senin tanrın şunu şunu yaparsam beni cezalandıracağını şunu şunu yaparsam beni ödüllendireceğini söylüyorya. heh işte tamam tanrı var ama ben o kurallara uyamam karrrrşiiimm. diyor, evet. he bir de en dahiyane cümle şu: tanrının din gönderdiğine inanmak tanrıyı aşağılamaktır hüleeeeee!!! -- ne güzelde bulmuş kılıfını.
not: hristiyan, yahudi ve sabiilerden(diğer dinlerden) cennete gidecek olanlar vardır.
--spoiler--
Şüphesiz, iman edenler(le) yahudiler, hristiyanlar ve sabiiler(den kim) Allah'a ve ahiret gününe iman eder ve salih amellerde bulunursa, artık onların Allah katında ecirleri vardır. Onlara korku yoktur ve onlar mahzun olmayacaklardır. --bakara 62--
--spoiler--
bazı şakirtler bunu bilmiyor tabii... "bu dünyada her ne kadar islamdan haberi olmasa bile, yada islamı kabul etmese bile "ibnelik yapmayan" diğer insanlardan da cennete gidecek olanlar vardır. ayet gayet açıktır.
ha şimdi adam atıyorum deist, yahudi, hristiyan, ateist vs. ama kalkıp durmadan islam'a çamur atıyor. amına koyim onun ben.
kendini kandırmadır. niye insanoğlu için koca evren yaratılmış olsun, madem başıboş bırakılacak? kimse bilemez mi? bilir bilir! bilmeyene de öğretirler öteki tarafta. *
buna inanmak şirktir, şirke düşenin de adı kafirdir, kafirin de yeri cehennemdir. aslında şeriat hükmüne göre cezası kellesinin indirilmesidir ve ölmeden bu ceza verilmelidir.
din denen şey allah ın kurallarıdır. allah ı kabul edip dini reddetmek, hem kolaya kaçmak hem de aslında bu hayatın bir tanrı varlığına rağmen tesadüf eseri bir amaçsızlık içinde oluştuğunu düşünmektir. allah o zaman amaçsızca mı yaratmıştır? allah olup din nasıl olmazdır başka türlü?
allah, tanrıya belirli bir din tarafından verilmiş bir isim olduğundan, din olmadığı takdirde, olmayan bir din tanrı var olsa bile o tanrıya allah ismini veremez, tanrı başka bir isim alır. dolayısıyla din olmadan allah olmaz.
deistlerin inancıdır. dini çözmüşlerdir kafada. bir yaratan vardır ancak kitabı bir öğretisi olmadığına inanırlar. belki de bir çoğu biraz daha düşünüp araştırdıklarında ateist olacakları muhtemel olan insanlardır.
"abi şimdi ben aslında sisteme karşıyım ama insanların durumu ortada. istersen budist ol, ama ateist olma yeter ki bir şeye inan. ben de deist kisvesi altında takılıyorum" mealine gelen sözdür.
bir yaratıcı varsa, yarattıklarına karışmaması, kendi haline bırakması kadar manasız bir şey var mıdır bilmiyorum. hele ki bunu islamiyetle açıklamaya çalışan arkadaşlar var...
sadece kendisini bilmesi ve kendi iradesi ile onu bulup ibadet etmesi için milyarlarca insan yaratan allah, dünyaya hiç karışmayacak öyle mi... hımm... peki...
Deist söylemidir. deistlere göre din yoktur. allah dünyayı, evreni, insanlığı yaratmıştır. gerisini kendi haline bırakmıştır. Dünyaya hiç bir müdahalde bulunmaz. insanlara, akıl, fikir, mantık vermiştir ,insanlar mantıklarına göre hareket ederler. Öteki dünyada, iyilik yapan ödüllendirilir, kötülük yapan cezalandırılır.
Bana göre pek mantıklı bir teori değil. çünkü; mantık göreceli bir kavramdır. Herkese göre değişebilir. şimdi arkadaşım, bana göre sokakta sevişmek iyi bir şey değil, sana göre iyi bir şeydir, peki tanrıya göre nasıl bir şeydir ? önemli olan bizim görüşümüzmü tanrının görüşümü? tanrı ötede sorduğunda, sen sokakta seviştin, kötü bir şey yaptın dediğinde, ben onu iyi bir şey zannediyordum, sende kitap gönderseydin, bizde o kitapta yazan kurallara uysaydık demezmisin tanrıya? işte kardeşim, sen bunu deme diye, tanrı peygamberler aracılığı ile kutsal kitaplar göndermiştir, orada neyin iyi neyin kötü olduğunu anlamamız açısından. Bu yüzdende din olmak zorundadır.
din bir tanedir ve adı islam'dır. yani allah'a teslim olmak.
adını bildiğimiz ve bilmediğimiz tüm kitap ve peygamberlerin amacı da tek bir allah'a iman ettirmektir.
sırf bizim bugünkü dar zihniyetimize uymuyor diye bir dini peşin hükümle reddetmek ancak cahilliktir. hayatımızda yok mudur hiç pişmanlıklarımız? aradan 1-2 yıl geçtikten sonra bile "tüh, ne kadar da aptalmışım" diyerek geçmiş kararlarımızdan pişmanlık duyarız.
din ve allah hakkında sarfettiğimiz sözlerimizden de pişmanlık duyacağız büyük ihtimalle, eğer bu kısa ömrümüzün nedenini sorgulamazsak.
buradan bakınca 'din var allah yok' olarak görünüyor...
feci siyasallaşmış inanışların dinleştiği ama allah dersek; yok dediğimiz durum. siyaset ve çıkarların olduğu yerde ahlak olamayacağı gibi allahın kullanılan adı var kendi yoktur.
ateizmden bir önceki evrenin düşüncesidir. bu kişi düşündükçe evrene karışmayan bir Allah'ın varlığı ile yokluğu arasında bir fark olmayacağını, hatta varlığının bir anlamı da olmayacağını görerek Allah'ı da inkar eder. bu aşamada çok normaldir. çünkü şu koca kainatı bir düzen için var eden bir yaratıcının bu evrene ilişkin hiçbir sözü olmaması çok garip gelecektir. zira bir hesap makinesinin dahi kullanım klavuzu varken, koca kainatın bir klavuzunun olmaması bu kainatın "kendiliğinden var olduğu" düşüncesini doğuracaktır. bu nedenle insanlar uzun süre deist inanca/düşünceye bağlı kalamazlar. ya ateizme meylederler ya da zihinlerindeki 'allah' telakisini değiştirirler.
çünkü 'din yoktur, ancak allah vardır" düşüncesi noktasında bir tercih söz konusudur. birinci tercih der ki, "eğer allah var ve bu evrene karışmıyorsa, o halde bu Allah'ın var olması anlamsızdır. dolayısıyla yarattığı evrene ilişkin bir sözü/emri/hükmü olmayan allah'a inanmanın da anlamı yoktur." ikinci tercih der ki"eğer allah var ise şu koca evreni yaratmasında bir amaç olmalıdır. çünkü böyle bir kainatı yaratıp sonra başı boş bırakmak anlamsız olurdu. dolayısıyla Allah'ın böyle bir düzen içerisinde bir evreni yaratıp bırakmasının anlamı yoktur."
insanı bu iki tercihten birine götüren farktörler/değişkenler bir hayli çok olsa da esas olanı "nefis"tir. yani insan nefsine hoş gelmesi sebebiyle birinci tercihi, aklına/fıtratına/kalbine hoş gelmesi sebebiyle ikinci tercihi seçebilmektedir. çünkü insan eğer nefsinin istekleri doğrultusunda yaşamak istiyorsa buna engel olacak ilahi müdahaleleri inkar etmek isteyecektir. yok eğer, aklının, fıtratının, kalbinin mutmain olmasını istiyorsa kendine sonsuz bir mutluluk ve kurtuluş bahşedecek bir Allah'ın ilahi emirlerini/hükümlerini gözeterek yaşamak isteyecektir.
sonuç olarak, deizm bir geçiş aşamasıdır. deist düşünceye varanlar, bu düşüncelerinde uzun süre kalmayacaklardır. dolayısıyla bu süreci zihinsel/düşünsel ve kalbi/hissi yoğunluklarla geçirmeleri gerekir.
