iyiliği bir şarta, bir ödüle bağlamak hiç bir zaman vicdan meselesi değildir. O şekilde yapan insan ödülünü alacağını düşünür gerisini umursamaz. çünkü iyilik yapmazsa cezası yoktur. cezası olan şey ise kötülüktür sadece. Bu yüzden vicdanı iyilik yapmamaya alışır zamanla.
ama iyiliği dine bağlamayanlarda ise durum tam tersidir. iyilik yapmak onun için vicdan meselesidir ve bu yüzden daha değerlidir. o ödülle değil yaptığı iyiliğin hemen o anda getirdiği sonuca bakarak tatmin olur.
iyilik yapmayı "allah'tan (ve/veya şeytan'dan, totemden, puttan, van gölü canavarından) kortuğu için" veya "cennet (ve/veya cehennem, şehvet, para) için" düşünen insan söylemidir. çünkü "güçlü" bir yaratıktan korkmasa ve/veya o güçlü yaratıktan bir "ödül" beklemese iyilik yapmayacaktır. bu modellerin insanda doğal olarak bulunan "empati" gibi kavramlardan habersiz oldukları için din diye bir şey var zaten. dincileri bir şeyle korkutmaz veya bir ödül vaadetmezsen "iyilik" diye bir şeyden haberleri olmaz...
stalin, mao, pol pot, lenin gibi kâtilleri görünce, vicdanın daha çok dindarlarda olduğu mutlak.
ama sırf "kültür" için veya "insana düzen verdiği" için dindar olunmaz; bilimsel ve mutlak gerçek olarak akla yatması gerek (islam'a göre böyle).
yoksa, boşuna varıp "inanma".
dinsizlerin, ateistlerin iyilik yapamayacağı anlamına gelen koşullu önerme.
lakin, hayret birşeydir ki en iyi arkadaşlarım genelde ateist yabancı ülke vatandaşları olan kişilerdi.
ve bana hep kötülük yapan da din kardeşlerimdi.
tuhaf.
ironik.
ebu talib net örnektir bu konuda.islama yakın olabilir ama müslüman değildi.yani; iyidir ve müslüman değildir.
humeyni, yezidiler, emeviler bunlar milyona yakın adam kesmiştir.
ki dünya savaşınıda dahil edersek bu rakam uçar.din=iyilik kavramına gülerler bu devirde
vicdan sahibi bir insanin, en basta kendisini yaratana karsi vicdanli olmasi beklenir.
yaratanina karsi vicdanli olmayan biri, o'na nankorluk eden biri, butun dunyaya karsi çook vicdanli olsa ne yazar!
ama olabilir tabi, merhametli olabilir... iyiliksever, yardimsever, cömert olabilir.. fakat, en önce bilmelidir ki rabbine olan küfrü, gosterdigi ve gosterecegi en buyuk vicdansizliktir.
ödül icin iyilik yapan kisinin, vicdanli oldugu icin iyilik yaptigi soylenemez.
zaten her muslumanin hayatina yer eden en muhim hadislerden birisi de; "ameller niyetlere goredir" hadisidir.
islam, iyiligi tesvik eder. kötülukten uzak tutar. bunu birbirlerine tavsiye edenlere de musdeler verir, över.
yaratici olan rabbim, insan fitratina bazi inciler serpistirmis.. imanli ya da imansiz her insanda olabilen inciler.. iste az once bahsi gecen, yardimseverlik, merhamet, comertlik gibi duygular da bu incilerden.. ama yaratilmislardan once yaratici gelir...
allah'a karsi vicdanli olduktan sonra her turlu iyilik kendiliginden gelecektir zaten.
"demek i seni tutan din." şeklinde cevap verilmesi gereken önerme.
ateist olsan ortalığın amına koyacaksın demek ki. o halde size göre iyi bir ateist müslüman olsa dünya iyisi olacak. bu durumda ateistler dindarlardan daha iyi oluyor.
(bkz: gene çaktın)
doğru bir önerme değidir. ateistlerin yaptıkları herhangi bir eylemlerine karşılıp ödüllendirilmeleri yda cezalandırılmalarına (cennet/cehennem) inanmıyor olmaları gerekçesiyle bu önerme sık sık teist arkadaşlar tarafından, bizlere sunulsa da hiçbir geçer yanı yoktur.teistlerin, tamamen ödül ve ceza dayatması üzerine kurulu olan inanç sistemlerinde ki öğretinin doğurduğu bir sonuçtur bu. vicdanı, dini öğretilere gerek kalmadan sadece insan olarak, doğayı sevip, onun bir parçası olduğunu unutmadan da devrede tutmak mümkündür. ve hatta ateistlerin (büyük bir çoğunluğunun) doğaya ve ona ait olan herşeye karşı duydukları saygı nedeniyle daha ölçülü, hadli ve diğer insanların (aynı zamanda diğer canlıların) yaşam ve özgürlük haklarına daha özen gösterdikleri de gerçektir.
iyilik tanımında ki detaylar da bu konu tartışılırken önemlidir.
eğer iyilik, doğaya ve doğadan olan herşeye (insan, hayvan, bitki gibi) saygılı olup, canlıların yaşam haklarına ve özgürlüklerine özen göstermek ise dinler olmasaydı dünya da daha çok iyi insan olurdu diyebiliriz.
bilimsel gerçeklikten tamamen uzak söylem. bilimsel veriler sonucu insan denen organizmanın doğal eğilimlerinde pozitiflik, iyiye yönelim vardır. kötülük etme durumu sosyal baskı unsurları ve öğrenilmiş davranış bozuklukları sonucu bünyede gelişir. iyi incelendiğinde asıl kötülük din zoruyla sadece din için yapılan gönülden olmayan iyiliktir. din temelli yapılan iyilikler temelsizdir ve sadece 'din kardeşliği' üzerinden yapılır. bundan büyük kötülükte olmaz sanıyorum. kaldı ki milyarlarca yıldır insan var ve en fazla 2500 senedir günümüzün büyük dinleri yer yüzünde mevcut. insanlar kötümüydü? iyilik yer yüzünde yokmuydu?
din kitlelerin afyonudur demiş bir abimiz. halkları uyutup sömürü düzenine karşı uyuşuk hale getiren ve insanların haklarını aramalarını engelleyen zehirli sözde birliktelik unsurudur. bundan büyük kötülük varmı bildiğin?
çok iddialı bir söylem fakat gerçeği ne denli yansıttığı sorgulamaya açık. madem gereksiz vaktimiz var ben de birkaç şey söyleyeyim o zaman. öncelikle tanımlanması gereken şeyler var.
1) iyilik nedir?
2) vicdan* nedir?
3) din ile iyilik arasında nasıl bir mantıksal bağ var? (din ve mantık hmm)
4) vicdan ve iyilik arasında ne gibi bir bağ var?
kendi kendinize cevaplayın işte bu soruları. sonra şunu düşünün: iyilik yapmak için neye ihtiyaç vardır? ya da iyilik yapılası bir şey midir? bunları da cevapladıktan sonra kendinize bir iyilik(!) yapın.
modern bir insanın iyi olabilmesi için inançlı olması gerekmez. ama cahil bir insanın iyi olabilmesi için inançlı olması gerekir. çünkü o cahile "bunu yapma, bu toplum yaşamı için doğru değil, senin hakların başkasının özgürlükleri ile sınırlıdır" diye anlatamazsın. "günah o yüzden yapma" demen gerekir. işte fark budur.
