ateistiliğin ileri veya olması gereken noktasındaki evresindeki şaşırmadır. artık atesit kişi kendinden ve gerçeklerden o kadar emindir ki bu kadar insanın hala veya niye inanç sahibi olduğunu hayretle anlamaya çalışır, fakat anlayamaz, şaşırmakla kalır.
iyi güzel hadi senin dinin asıl olan olsun, ee diğer dine inanana ne olacak? o o kadar mal mı? o neye niye inanıyor, sen niye neye inanıyorsun, veya siz niye neye inanıyorsunuz? hala daha... hayatı biri 1500 diğeri 2000 başka diğeri 2500 yıl hatta bazıları da 5000 yıl öncesindeki görüşle nasıl yaşıyorsunuz? şaşıralacak şeyler bunlar bir ateist için.
aslında din olgusuna inanan insanlara şaşıran kişiye şaşırmak daha makbuldür kanımca.insan zaten içgüdüsel olarak birşeye inanmaya ihtiyaç duyar.milyarlarca insanın farklı dinlere inanmasına şaşmak başlıca başına bir şaşkınlık durumudur yüksek ihtimalle.dünyada ve ülkemizde o kadar şaşılacak durum varken sanırım şaşırılacak en absürd olgu budur.ayrıca;
(bkz: neye inanayım otlu peynire mi?)
ilginç insandır. bilim ne yazık ki tanrı nın varlığını ya da yokluğunu kanıtlayamamışken, dine yok olamaz demek abeste iştigaldir. zaten din dediğin nedir ki kişi ile tanrı arasında yaşanan bir olay. herkes kendine göre yaşasın kimse kimseye karışmasın, şaşırmasın ister deli gönül lakin öyle bir şey olmuyor malesef. inanana da inanmayana da saygı sonsuz olmalı birbirinin inancına hakaret edilmediği sürece.
"şüphesiz ki, onlar yanılıyorlar. hiç görmezler mi hakkı ve gerçeği. onların gözleri kördür görmezler, kulakları sağırdır duymazlar. (onlara) deki, din yoktur ve tanrı insanın içinde, kalbindedir."
