şöyle ki, şu bahçıvanın aşçıya, aşçının hizmetçiye sırasıyla yazdığı dizi vardı ya, hani selçuk yöntem başrolündeydi. neydi adı? heh aşk ı memnu. adam açıklama yaptı yolda yürüyemiyorum diye. niye biliyor musunuz? millet yolunu kesip "karın seni aldatıyor", "sen gavat mısın" diyormuş. adam yılmış artık amına koyim ya. bildiğin televizyon dizisi lan bu? o kadar mal var ki, dizi olduğunu, hepsinin rol olduğunu akıl edemiyor. böyle mallar var akıl alır gibi değil.
şimdi bu dalyarakların olduğu bir dünyada, ahlak dışı olan bir şeyi "bak yapmazsan cehennemde cayır cayır yanarsın sonsuza kadar" demezsen bu adamlar ahlak dışı olan ne varsa yapar abicim. bazı insanlara "cıss!" demek lazım, insanlığını hatırlatmak lazım. bu yüzden dünya düzeni için din şarttır. -her ne kadar birçok savaşın, kıyımın vs. dinler sebebiyle ortaya çıktığını biliyor olsak da-.
adama tecavüz etme demelisin. başkasının malını çalma, hırsızlık yapma yoksa yanarsın demelisin. demezsen yapar. çünkü adam mal. (bkz: adam pisliğin teki çıktı rıza baba)
Çocukken korkunca masanın altına girilirdi mesela,yorgan kafaya çekilirdi,bilemedin anne baba yanına gidilirdi sığınmak için.Din en başta içgüdüsel sığınma ihtiyacıdır.insanoğlunun elinden gelmediği şeyler olduğunda, kafayı yememesi için ondan daha güçlü,en azından onu koruyacağını düşündüğü şeye sığınması rahatlatır.Dua etmesi mesela bir şey yaptım düşüncesi oluşturur bir yerde.Yine aynı şekilde istediği bir şeyin istemediği bir sonucu olursa kısmet der,kader der, hayırlısı buymuş der bir şekilde topu kendinden uzaklaştırır.Sonra bir de şükret var tabi,daha kötüleri de var, kendini iyi hisset, iyisin yaa sen hissi.Elbet bir de özellikle biz ortadoğu insanına bazı şeyleri sonu kötü olur ha demezsek kendine hakim olamazlığı da var.
Tabi bu gibi hassasiyetleri sürekli sömüren insanlar olduğu için insanların aslında kendi kendine yetebilen,şükürmüş,kısmetmiş kılıfsız şekilde hayat sürdürebileceklerini anlamaları zor oluyor.Ve din böylece toplumun, halkın afyonu olma yolunda istikrarını hiç kaybetmeden süregeliyor.
Psikolojik anlamda değerlendirmek gerekirse; Tanrı, insanların nesnesi olmayan Ölüm korkularına karşı ürettikleri yegane öznedir.
Öleceğini bilerek yaşayan tek canlı insandır ve bu korku tahammül edilmesi çok zor bir korkudur. Bu yüzden baş edilebilir hale getirilmelidir. Ölüm anlam kazanırsa, hayatta bir anlam kazanır. Din ise salt bu gereksinimin sistemleştirilmiş halidir. Böylelikle tanrı için, tanrı adına yapılan her şey ile birlikte hayat, ölüm karşısında bir anlam kazanır. işte her türlü din ve dini gereksinim bu korkunun anlamlandırılmasıdır.
Aksi halde Bildiğim en büyük ateist olan sartre'nin, ikinci dünya savaşı sırasında yahudi soykırımına gereken duyarlılığı gösteremediğinin Pişmanlığını dile getirdikten hemen sonra, ölümüne üç ay kala musevi olmasının nedeni başka türlü açıklanamaz.
"Taşta acı yoktur ama taştan duyulan korkuda acı vardır. Tanrı, ölüm korkusunun acısıdır."
