1. Ülkenizde herkesten büyük, mukayese edilemeyecek kadar büyük bir adam var mı? O kadar büyük bir adam ki, ülke onun yüzü suyu hürmetine duruyor ve o giderse siz de gidersiniz?
2. Ülkenizin iç ve dış düşmanı bol mu? Bu düşmanlarla devamlı mücadele halinde misiniz? Özellikle o benzersiz büyük adamınız sabah akşam bu düşmanları def etmekle mi meşgul?
3. Diktatörlük yolundaki ülkeler, halkın hafızasının pek uzun erimli olmasından hoşlanmıyor. Çünkü büyük adamın eski yaptıkları ve söyledikleriyle şimdi yapıp ettikleri arasında çelişkiler doğuyor. Bunların izahı mümkün değil. En iyisi hafızaya bir milat koymak. Bu konuda Çin uzmanı Lousia Lim’in, “Amnezi Halk Cumhuriyeti “ adlı bir kitabı bile var.
4.Diktatörlüğe yönelen ülkelerde sözlü, yazılı, görüntülü, velhasıl her türlü basın o güçlü ve çok büyük adamın gücünü ve büyüklüğünü er geç anlıyor ve onu desteklemeğe başlıyor. Ülkenin, ülkenin değilse bile kendilerinin bekası için bunu yapmaları gerektiğini kavrıyorlar. Ayakları suya eriyor
5. Diktatörler, ülkelerinin dış ülkelerle mukayesesinden hoşlanmıyor. Bunun yerine kendi geçmişleriyle karşılaştırma yapıyorlar: Benden önce buzdolabı var mıydı? Pyongyang’ta hava alanı mı vardı? Dış ülkelerle karşılaştırma yapanlar hain ilan ediliyor. Mesela yabancı ajanları Güney Kore, Kuzeyden daha zengin diyebilir? 1980’ler ve 90’larda, videokaset devrinde, Kuzey Kore’de Güney’den gelme kaset seyretmek yasaktı. Evlerinde gizli gizli Seul kaseti seyredenleri yakalamak için polisin bir taktiği vardı. Eve baskın tabi… Ama nasıl suçüstü yakalayacaksınız? Kapı çalınınca adam kaseti çıkarıp saklar… Onun için önce mahallenin elektriğini keserlerdi. Elektrik olmayınca video oynatıcının kasetini çıkaramazdınız. Sonra baskın!
