ilk başlarda hem dik durup hem yürümeye kalkınca yapmacık bir yürüyüş oluşuyor ama kişi zamanla alışınca hem dik yürüyor hem kendi öz yürüyüşünü sergiliyor.
eğer kambur durmaya alışmışsa başlarda sanki sırtına bıçaklar batıyormuş gibi gelen, ağrıdan ölecek olan insandır. ama zamanla alışılıyor mu derseniz evet alışılıyor.
annemin boy kompleksimden yararlanarak, "dik durursan daha uzun görünürsün"lü önerilerine "ama sırtım ağrıyo dik durmaya çabalarken"li bahaneler bulduğum durumdur. Ha boy kompleksim var diye kısa zannetmeyin, değilim. artık dik de durabiliyorum sanırım! yaşasın. boyum eskiye oranla daha uzun mu görünüyo anneee?
- insanların karşısında dik dur burak, sakın geri adım atma.
- iyi de abi, çok korkuyom ben insanlardan, çok acımasızlar.
- lan erkek ol biraz, ne varmış korkacak!
- abi özgüven yok bende, ne yapayım, hemen pes ediyorum.
- lan kafamı bozma benim, alıcam şimdi ayağımın altına ha!
- ne biçim konuşuyosun lan sen benle artist!
- aferin, aynen böyle işte, beğendim!
- tasdik etme oğlum beni, en uyuz olduğum şey, gömücem şimdi suratına!
- tamam oğlum abartma.
- pardon abi, gaza geldim bi an.
- lan hemen alttan almasana ürkek gibi.
- öfff!
en belirgin örneğini bir zamanlar galatasaray'da top koşturan mario jardel'in sergilediği insandır. hatırlayanlar olacaktır, adam resmen dal gibi dimdik yürürdü.
+abi ben mi dik duramıyorum siz mi yamuk duruyosunuzz.
-hayır hıdır sen sedece biraz fazla içtin o kadar.
+abi o zaman niye heryer bembeyaz?
-hıdır? hıdır? hıdııııııırrrrr!!! hayııırrr!
