bazen utangaçlığı abartıp, çekingenlik seviyesine gelen durumum. iş, hayat, eğitim, yaşam kavgalarında ki geleceğe dair kaygı huylarımın relax olmasını isterim.
3 günlük dünya ya, o da şundan bundan yapmıştır deyip saniyesinde affederim ve trip atmaya inanılmaz üşenirim.
sonra nasılsa affediyorum diye her daim istismar edilirim.
Yazacağım artık sözlük bana yapılanları, belki okuyup biraz hırslanırım. *
Flört etmeyi çok seviyorum...marketteki kasiyerden tutunda ortamda tanıştığı karşı cinse kadar herkesle her şekilde flört etmek hoşuma gidiyor...ama adım resmen orospuya çıktı... erkeğin orospusu olur mi demeyin...oluyor...
Sürekli geleceği düşünmem hiçbir zaman ana odaklanamamam ki bu yüzden her şeyi mahvetmem.
Bunu bi değiştirebilsem bence çok mutlu olurum da sanki kendim ediyorum da kendim buluyorum gibi.
Değiştirmek istediğim huylarım değil de bi hayatım var. Ben babasız büyüdüm ve babamdan çok fazla şey çektik. Ben daha küçüktüm tabii aklım ermiyordu ama küçücük bir çocuğun şahitlik edipte piskolojik olarak kaldıramayacağı şeyler gördüm. En büyük eziyeti gariban anam çekti. Babam eve sarhoş gelir anneme döverdi her gün. Bazen sigara parası olmadığı için ya da rakı parası bulamadığı için bazen de öyle zevkine dövdüğü de olmuştur belki.. Evdeki eşyaları satıp içkiye yatırırdı. Annemin sakladığı altınları bulup satardı. işte sözlük böyle bi insandı benim babam. Hala insan sıfatını kullanabiliyorum ona karşı. Çünkü onu affedebildim. En büyük cefayı annem çektiği halde şuan hala babama yemek yapıp bizim aracılığımızla gönderiyor. Çünkü babam şizofren hastası ve kendi yemeğini kendisi yapamayacak kadar uyuşuk durumda. Kullandığı sakinleştirici ilaçlar yüzünden. Anneme hep hayran olmuşumdur. Zamanında bu adamdan çekmediği çile kalmadığı halde hala onu düşünür ve yemek verir. Ne olursa olsun o sizin babanız der bize. Sözlük 22 yaşıma geldim. Üniversite okuyamadım bıraktım. 3 ablam 1 abim var. Ablamlar evliler ve çocuk sahibi hepsi de. Her gün yeğenlerim bize gelir ve birlikte oynarlar. Ama hepsi bir araya gelince kıyameti koparırlar ve bunların hepsiyle her gün abim ve ben uğraşıyoruz. Artık bu hayatı yaşamaktan sıkıldım. Evde odama çekilip iki dakika kitap okumak imkansız çocukların gürültüsünden. Artık hiç huzurum kalmadı bu evde. iki dakika gitar çalmak istesem yanıma gelip gitar çalarken rahat bırakmıyorlar. Bahçede bi sigara içeyim desem yine aynı şekilde. Artık çok sıkıldım ve bıktım bu hayattan. Bunları neden buraya yazıyorum bilemiyorum. Azıcık olsun içimi döker rahatlarım belki diye düşünüyorum. Bunları kimselere anlatamazdım kendi öz abime bile. Nasıl söyleyebilirdim ki ablamların ve yeğenlerimin eve gelip gitmesinden sıkıldığımı. Elbette söyleyemezdim. O yüzden buraya, bu başlık altına, başlıkla alakasız olsa bile yazmak istedim. Ne olursa olsun hayat devam ediyor umarım mutlu yarınlar yakındır, umarım hayat biraz daha çekilebilir bi hale gelir. Herkese mutlu, sağlıklı ve en önemlisi huzurlu hayatlar dilerim ki huzur en çok ihtiyacım olan şey...
