insanların benle konuşmadığı, görünmez olduğum yerlerde hissettiğim duygudur.
ne yaparsan yap suratına bakılmıyorsa bulunduğun ortamı değiştirmen gerekiyor. öyle insanların sana katacağı bir şey yok, ego kasıyorlar birbirleriyle. çok konuşulan gruplarda sana dair bir şey göremezsen bu değersizlik değil farklılık oluyor. sonuçta herkesin iyi olduğu bir konu vardır.
kişisel gelişim kitabı gibi insanım ama kendime çarem yok. ironiler, ironiler..*
yıllarca açılmamış bir başlık gibi, herkesin unuttuğu ya da görmezden geldiği bir his. kimsenin aklına bile gelmemiştir, bi kıymeti yoktur çünkü. öyle ki kendini bu hisse kaptırdığını düşünen kişi, açıp da sözlüğe neymiş bu hissettiğim dediğinde, sadece koca bir boşlukla karşılaşmış olabilir bugüne kadar. ve kendi ruhunda anlam bulan en güzel "değersizlik hissi" tanımı olmuştur bu belki de onun için.
Bir insana verdiğiniz değerin, onun gerçekten değerli olmasıyla ya da bunu hak edip etmemesiyle hiç ilgisi yoktur. Değer vereceğiniz insanı siz seçersiniz ve bunu yaparken çoğu zaman ne durumda olduklarına aldırmazsınız. Bunun adı tam olarak değer yüklemesidir. Yani ona verdiğiniz değerin kaynağı siz olduğunuz için asıl değerli olan karşınızdaki değil sizsinizdir. En azından bir süre öyledir. Ama şunu da göz ardı etmemek gerekir. Birine gereğinden fazla değer verirseniz eğer (artık sürekli kendinizden verdiğiniz için) siz değer kaybetmeye başlarsınız ve onun gözünde verdiğiniz değer ölçüsünde değersizleşirsiniz...
(bkz: üç kuruşluk insana beş kuruşluk değer verirseniz kalan iki kuruşa sizi satar hesabı)
değersizlik inancının bizi götürdüğü duygudur. aslında değersizlik duygusu yoktur, değersizlik inancı vardır ve kök inançlardan biridir, yok edilmesi gerekir. peki yok edebilen var mı kendi çabalarıyla?
ben bu hisle doğdum sanırım. o kadar eski ve bilindik bir his benim için.
instagramda bir video görmüştüm. karton toplayan bir adam oğluyla binmiş metroya herkes onlara bakıyor. o bakışların altında o kadar eziliyorlar ki hiçbir yere de o turamıyorlar. 6-7 yaşlarındaki çocuk ne olduğunu nasıl olduğunu bilmediği bu duyguyla baş edemiyor ve babasının kucağında yok olmak istercesine saklanıp gizlenmek istiyor. bir çok insanın yazık deyip geçtiği o reels e ben üç gün ağlamıştım. çocuklar bu duyguları öğrenmemeli diye, en azından o yaşta.
