türkiye 'nin temel sorunlarından. insan hep düşünüyor değer yargısı denen kavram toplumsal bir edinim. toplumun belli kazanımları bu edinime dönüşüyor. ee tabii olması gereken emek, çalışma ve üretim süreci farklılığının izinin sürülmesi. ortak paydanın emekten/ bilgisellikten/ akılcılıktan oluşması. türkiye'de dikkate değer bir kişilik travması popüler kültürden nemalanıyor. insanlarda kısa yoldan para kazanma eğilimi devlet eliyle körükleniyor. merdivenlerin teker teker değil kısa yoldan hepten aşılması öngörülüyor. lakin bu da çoğu zaman ters tepiyor. sonuç geniş kitlelerin mutsuzluğuna uzanıyor.uzandıkça da önümüzü göremez hale geliyoruz. bir yandan da kısa yoldan para kazanan çok fazla emek vermemiş insanları başımızın tacı yapıverince duyduğumuz sıkıntı çoğalıyor. çünkü o kişileri o hayallerinde bile göremeyecekleri yerlere getiren insanlar biziz. sonra diyoruz ki acun ılıcalı niye böyle. ibrahim tatlıses niye iki kelimeyi bir araya getiremiyor. hülya avşar , ruhi su 'yu bir öldürüp bir yaşatıyor.dememeliyiz çünkü bu sıradan insanların özel yaşamları toplum için o denli önemli ki. toplumumuz onlarsız yapamıyor sanki. ee diğer yanda bakıyorsun yıllardır sanata, tiyatroya, müziğe katkıda bulunan insanların durumunu. pekte iyi sayılmaz durumları. kenter tiyatrosu batmış kimin umrunda? nuri bilge yalnız ve güzel ülkem demiş ona keza. kim kazır? bu ülkede bir tiyatro eserinin popüler olabilmesi için x hatununun göğüsünün ucunun gözükmesi mi gerekiyor acep? yaa şu hülya avşar'a iboların tamamına vsye verdiğimiz değerin yarısını da müşfik kenter 'e, erkin koray 'a falan versek! erkin koray'ın ismini sadece kızını eğitim sistemine karşı kendisi okuttuğu için dile pelesenk yapıp durmasak. eski eserlerini bilsek bu sanatçıların yapıtlarına sahip çıksak diskografilerine falan.
emek/ değer kavramlarımızda popülerleşme arttıkça sorun büyüyor. bir insanın kültüründen dünya görüşünün olumluluğundan çok daha öte bir realite parasının olup olmaması oluveriyor. parası varsa o insana değer atfediyoruz. statüler sıradan hayatta kullanıldıkça kullanılıyor. buna ortam açılıyor. albay bir ürünü daha uygun almak için işyerine isminden önce rütbesini sayarak giriyor. polis, ona keza. gündelik yaşam da herhangibir konuda ayrıcalık bekliyor. göz yumuldukça yumuluyor. ses çıkarılmıyor. statü ve para kültür ve aklın önünde yer alıyor hayat bu şekilde devam edip gidiyor. maalesef!
