insanı hayattan soğutan, değer verilen insandan daha fazla ızdırap çekmeye neden olan durumdur.
değer verilen insandan kastım anne, baba, abi, abla değil ama. sevgili de değil hatta... hayatınızda hangi mevkide olduğunu belirleyemediğiniz, belirlemek isteyip de elinizden hiçbir şeyin gelmediği bir insan bu. kimdir nedir neden bu kadar değerli diye düşünüp düşünüp de kendinize bir cevap veremediğiniz bir insanın yarasına merhem olamamaktır kastım. engeller var işte bir şey yapamıyorsunuz...
anne olsa yat göğsüne sevgini ver, baba olsa ona yakışan bir oğul gibi davran, abla abi olsa iyi geçin, sevgilin olsa ah keşke olsa git sımsıkı sarıl ağlat omzunda ta ki acısı bitene kadar. bu kişilere hüzünlü olduklarında verebileceğin bir terapi belli...
peki yaşamında konumlandıramayan insana nasıl davranacaksın ?
çok seviyorsun istiyorsun ki hep mutlu olsun istiyorsun ki hep yanında olsun istiyorsun ki güzel yüzü hep gülsün ancak yarasına nasıl merhem olacağını bilemiyorsun. elini kolunu bağlayan çözemeyeceğin boyunu aşan sebepler var. ve o değer verdiğin insanın hüzün dolu bakışlarını görüyorsun acı çektiğini farkediyorsun eve elinden hiçbir şey gelmiyor...
sonra al içkini, yak sigaranı, uyuştur beynini; bu dünyada yer alan küçük düşme ihtimali, bir daha insan içine çıkacak yüzün olamaması, kendi kendine gelin güvey olmak, gibi insanı acıya sürükleyen hayatımıza yerleşmiş durumlara güneş doğana kadar küfret.
bazen insanın merhemi kendisidir. bu yüzden ne kadar istesende elinden hiç birşey gelmez. sen çabaladıkça yardımın faydasız olur. en iyisi yaraları olan insanın can acısından seni merhemi olarak görmesini beklemektir. vesselam doktor hastanın ayağına gitmez.
