Hiç bir zaman yapamadım. Silmek zorundaydım başka bir yolu yoktu ama her seferinde başka bir yol yarattım. Değer verdiğim için değil aslında, bir insanı yarı yolda bırakmamak için. Acaba ne yapar nasıl olur çok üzülür mü diye düşündüm hep. Ama onlar sağolsun bir anda düşünmeden silip attılar her seferinde. Galiba düşünmemek lazım.
mecbur kalınınca yapılması ve arkaya bir daha bakmamayı gerektirir. ne kadar üzerse üzsün yapılmalı. karşınızdaki bütün şansları tüketmeli sınırları defalarca asmalı son çare olması gerekir.
Ben yavas yavas hayatimdan cikariyorum. Bir anda silmek zor ve acili oluyor. Yavas yavas uzaklasiyorum, o da bir noktadan sonra vazgeciyor zaten. Gorunce selam vermiyorum. Once bozuluyor, sonra o da selam vermiyor. Ben de bunu istiyorum zaten.
Kaç kere yaptım bilmem. Ama her yaptığımda hastalıklı bir dokuyu atar gibi hissettim. Çünkü sevdiğim insanlara çok tolerans gösteririm. Ancak kan akışı artık yoksa, sağlıklı değilse, kangren olduysa kesmek en iyisi. Aksi takdirde insan kendine olan saygısını yitirir. Ki ben sevdiklerime aşırı düşkünüm. Kolay kolay silmem. Ama herkesin sabrının tükendiği bir an vardır. Tıpkı su ısıtıcısındaki su kaynayınca düğmenin "çıt" diye atması gibi. O "çıt" sesini duyduğum an o kişiyi ölmüş farzedip hayatıma devam ediyorum.
insanları hayatımdan kolay kolay silmem. Şans veririm fırsat sunarım. Tüm şansları kullanmış üstüne de şımarık bir çocuk edasıyla hata üstüne hata yapmaya devam eden insan için yapacak bir şeyim kalmaz. Sonsuzluğa uğurlar bir daha da ardıma bakmam. Bakmadım da.
Zordur, evet çok acı verir. Ama gerekiyorsa, oluru yoksa ve olmayacaksa her iki taraf için de en iyisidir.
Bunu zorunluluktan yaptıysan eğer büyük yaralar açar. Kapatamazsın hiçbir şeyle.
Şunu unutmamak lazım hiçbir şey değer verdiğin birini silmeye değmez. Ben de çok pişmanım ve anladım hatamı.
