ülkesinin elden gidişini koyunlar misali izleyip iktidarın her türlü oyununu ve insanların cehaletinden yararlanarak kabul ettirdiği paketleri yeyip yutan, "bugün karnım doyuyor" yarın beni ilgilendirmiyor, ülkeyi ben mi kurtardım mantığına sahip sadece klavye başından yazabilen iktidarsızların anlamayacağı durumdur.
her yıl 1 mayıs'ta aynısı oluyormuş..
ulan göt mesela sen 2008 2 nisan'da güzel bir dayak ye, 2009 2 nisan'da evinden dışarı bile çıkabilir misin? hayır çıkamazsın.. klavye başına oturur saçmalarsın..
ancak her yıl 1 mayıs'ta devlet terörüne, oligarşisine rağmen meydanlara dökülen insanlar onurlu, gururlu, haysiyetli ve korkmayan insanlardır..
yani sen ve senin gibilerin kapasitesi yetmez onları anlamaya.
sağcıların ve liberal takımında hakaretlerden hiç etkilenmediğini ve sürekli rezillik resitali düzmelerine rağmen halkın karşısında mükemmel şekilde yalan söylemeleri kadar adice olmasada devrim aşkının ve mutlu yarınların umudu devrimcileri yıkılmaz direk haline getirdiği yadsınamaz gerçektir.
(bkz: hasta la victoria siempre)
kendi düsüncelerini dayak yiyecegim diye satmayan insanlardir.
bir seye ulasmak icin aci cekmekte vardir.
eger bu dünyayi genclik degistirmicekse baska kim degistirecek?
45-50 yasindaki bir insan artik yerini genclere birakmis dayaktan nasil korunabileceklerini anlatiyor ve idealizimini öyle devam etiriyor olabilir.
manen yediği dayakların haddi hesabı olmayan insanların devrimci olmasından mütevellit madden yenilen dayaktan etkilenmemeleridir. bizler için yorum polisler için sorundur.*
