ülkemizde iki görüş hakimdir. birincisi dev-genç geleneğinden gelen dev-yol ve dev-sol kökenli grupların savunduğu; devrimci siyasette parlementer sisteme yer yoktur görüşü. bu düşünceye sahip gruplar parlementoyu mevcut oligarşi ve büyük burjuvanın yuvası olarak görür. onlara göre parlemento ve parlementer sistem yıkılması gereken bir şeydir. devrimin ancak halkın örgütlenmesi ve ayaklanmasıyla mümkün olabileceğini düşünürler.
ikinci görüş revizyonist kanada ve kökeni ülke dışında olan yapılara ait görüştür. bunlar parlementer sistemle birşeylerin değiştirilebileceğini savunan ve parlementonun devrim için kullanılabileceğini düşünen gruptur. kendi aralarında yine parlementoyu amaç olarak görenler ve araç olarak görenler olarak ikiye ayrılırlar. ödp ve tkp bu iki sisteme örnek verilebilir.
devrimci siyasette parlementonun yerini belirlemek için evvela devrimci siyaset kavramı üzerinde mutabakat sağlamak gerekir. zira devrimci siyaset dediğiniz, özellikle ülkemizde yasa dışı aşırı sol örgütlerin hayatı terörize etme çabasından ileri gitmemektedir. zaten sözlüğün önde gelen devrimcilerinin de belirttiği gibi parlemento ile sosyalizme gitmek bir hayalden başka bir anlam ifade etmez.
yine sözlüğün devrimci sözcülerinin bahsettiği, halkın legal olarak, parlementer rejimi koruyarak üstelik(!), -ki sosyalizmle beraber yürümeyen parlementonun devrim gerçekleştiğinde nasıl bir başkalaşım geçireceği merak konusu- örgütlenmesi ise iflahsız derin solumuzun cici görünme çabalarından ayrı değerlendirilemeyecek kadar aşikar bir yanıltma. zira bu legal yapılanmanın yaptığı her türlü illegal iş devrim yolunda mübah sayılacaktır. şehit gün sazakın öldürülmesini bile bu çerçevede meşru görenlerin kendilerinde gördükleri kitlesel adam öldürme hakkının meşruiyeti o kutlu devrim muştusundan ileri gelmektedir. kısacası sosyalist diktaya giden yolda herhangi en temel insan hakkını ihlal etme yetkisini kendisinde görenlerin parlementer rejim gibi bir kaygıları olduğunu düşünmek safdillik olacaktır.
