farkında olmadan alıştığım durum. çok dikkatli yazmadığım sürece istemsizce devrik cümleler dönüyor beynimde. yerinde güzel güzel kullanılınca bir sorun yok ama sürekli olunca insanı sıkıyor.
türkçe'ye yanılmıyorsam fransızca'dan giren bi özellik. devrik cümleyi edebiyatta nurullah ataç yaygınlaştırmıştır. günük hayatta pek kullanılmaz; soru cümlelerinde, cümleye sonradan hatırlanan bir şey eklenecekse filan kullanılır.
günümüz mizahçılarının ve söz yazarlarının sıklıkla başvurduğu yaratıcılıktan uzak yaratıcılıktır.
bu konuda türkiyede öncü olarak.
(bkz: sezen aksu)
(bkz: yılmaz erdoğan) gösterebilirim, klonlarından bahsetmemekte fayda var şimdilik.
ha ikisini de severim , gülerim yada hüzünlenirim. ama malesef kendini tekrarlamak tır .
genelde kafa karıştırmak başvurduğum olay
-abi özne nerde yüklem nerde
-sen ara ben buralardayım
-a.q etceğin lafın iyi bi iletişim notu nerde dedik kafa çorba oldu.
etkiler kişileri çoğunlukla... dinlenesi yapar konuşmaları. insan ottan b.ktan da konuşsa düşünür önemli bir mevzudan bahsetiğini ve girer havaya. hislenir insan devrik cümle kurduğunda..verirsem örnek böyle bir konuya:
"çok üzülüyorum dirseğimi yalayamamaya ben sözlük. düşünüyorum o zaman demek insan mükemmel yaratılamamış. halbuki imkansız değil gibi gözükür bu. ama dener bu yazıyı okuyan her insan.. her seferinde umutsuzluk, dışarıya uzanan dil, bükülmeye az kalmış dirsek... yapamıyorum sevgili sözlük. olmuyor her deneyişimde..."
