29 dünya krizinin yarattığı tahribatlara karşı önlem olarak öne sürülmüş olan ilke. batıda keynesyen modele benzemekle beraber aslında bu kadar basit değildir. daha çok devlet kapitalizmi ile burun burunadır.
ekonomik hayatı delete devretmesine rağmen özel girişimciliğe izin veren iledir. amaç; hızlı bir sanayileşme gerçekleştirmektir. bu ilke, teşviki sanayi kanunu'nun amacına ulaşamaması neticesinde uygulamaya konmuştur. madencilik, sanayi alanındaki çalışmalar hep bu ilke doğrultusunda yapılan yeniliklerdir.
*3. özel sektörün* henüz oluşmadığı bir devletin en mantıklı planı olduğu gibi günümüzde, bu durum çoktan aşıldığında, devleti geriye götürmekten ve çoktan yıkılmış, yanlış ve kör bir sistemin kalıntılarını yaşatmaktan başka bir işe yaramaz.
atatürk'ün inkılapçılık ilkesi de tam olarak bu amaca yöneliktir ve farklı şartlarda en iyi değişikliği yapmayı gerektirir.
hem sol hem de sağ görüşün temsilcisi olduğunu söyleyen iki lider de bunu anlayamamıştır ki, türkiye'yi 77 yıl öncesine götürmeye çalışmaktadırlar. ayrıca bir tarafın yaptığı onca propoganda milleti, olmayan tehlikeyle kandırıp, öcü diye korkutmuş ve hileli gösterilerde, rakamları atıp tutmuştur.
(bkz: biz de abattık ama çikolatasını abarttık) sonra kekini kabarttık... *
Bir ulusun yönetimsel ve ekonomik işlevlerinin devletçe birleşik bir yönetim altında bütünleştirilmesi siyasası ve öğretisi.
Genellikle devleti töre, kültür, hukuk vb. nin kaynak ve taşıyıcısı olarak görme eğilimi.
Ozel sektorun yetersiz kaldigi yerde yatirimlarin bizzat devlet tarafindan yapilmasini ongoren ekonomik ilkedir. Ozel tesebbusu reddetmez.
Turkiye cumhuriyeti'nin ilanindan sonra; halkin elinde yeterli sermaye olmamasi, ozel isletmelerin ulke ihtiyacini karsilayamamasi, girisimci sinifinin yetersizligi, teknik eleman sikintisi gibi sebeplerden dolayi devletci ekonomik sistem uygulanmaya baslandi.
yüce atatürk'ün ilkelerinden en rahat saldırılanıdır. sosyal eşitlik duyarlılığı da oldukça yüksek olan çok değerli bir ilkedir. liberalizm denen iğrenç zehrin güzelim panzehiridir.
mustafa kemal atatürk'ün ekonomik ve teknolojik alanlardaki, özel sektörün yetişemediği sektörlere devlet olarak el atmaya çalışılan modernizasyonu hedefleyen bir ilkedir. ama maalesef anlamını büyük ölçüde yitirmiştir.
sadece iktisadi değil ayrıca siyasal ve kültürel boyutları da olan 6 kemalist ilkeden biri. kemalist ideoloji iktisadi, kültürel ve siyasal yönleriyle bir bütün olarak batı medeniyetini (muasır medeniyet seviyesi) devlet eliyle gerçekleştirmeye çalışmıştır. bu çerçevede devlet hem iktisadi kalkınmayı sağlayacak, hem türk halkına batı normlarına uygun bir kültür verilmesi görevini üstlenecek, hem de siyasi ve fikri yol göstericilik görevini üstlenecektir.
bu açıdan kemalist ideolojinin en önemli ve bugün bile üstünde durulması gereken ilkelerinin başında gelir.
29 bunalımından ticaret burjuvazisinin ağır darbe almasını müteakip 1930'larda sanayi burjuvazisinin teşviki de dahil olmak üzere bir zorunluluk olarak şekillenmiştir. kemalist söylemin geleneksel refleksidir; efenim 1923'te izmir iktisat kongresi'nde alınan kararlar vardır zaten bunla ilgili, diye. o zaman ulus devlet olma gayesindeki pre-kapitalist bir devlet için devletçiliğin kaçınılmazlığını bugünkü cumhuriyet nostaljisine kurban etmeyeceksin; ah efenim nerde o devletçi yıllar, keşke herkes devletçi olsa! diye dövünüp durursun o zaman.
kemalizmin dogmatik bir aidiyete dönüşmesi tarihinde sahip olduğu devrimci özü yitirmesine, velhasıl statükoculuğa savrulmasına neden oldu. tarihi aşınmış reflekslerle keyfekeder okumak da sanırım mirasa ihanettir.
