ibn i haldun un genel düşüncesine göre devletin ortaya çıkışı güçlü olanın gücü daha az olanı kendisine tabi kılarak bir organizasyon bir yapı kurmasıyla gerçekleşmiştir. devlet eşittir şiddettir(güç) diyen franz oppenheimer da bu doğrultudadır. sözleşmeci filozoflara göre ise devlet toplumsal bir sözleşmenin ürünüdür, ve esasında o toplum için toplum tarafından yaratılmış bir şeydir. eskiden beri süregelen devlet için insan, insan için devlet paradoksu değişen dünya ile bambaşka bir boyuta gelmiş durumda...
günümüzde devletler baskıcı, tahammülsüz bir boyut kazanmış durumdalar. daha baskıcılar çünkü krallıkların, hanedanlıkların elinde teknoloji, fişleme, ortam dinlemesi gibi imkanlar yoktu. insan hakları mavalı kendi aralarında gülmek için anlattıkları bir fıkra adeta. hemen hemen her ülkede insanlar devlet için yaşıyor. sizin yerinize devlet düşünüyor, devlet karar veriyor, devlet yaşıyor. devlet in kutsallığı her fırsatta vurgulanıyor. hemen burada kontrol mekanizmalarından birine dikkat çekebiliriz; kutsallık. devlete karşı gelişen her düşünce her fikir devletin kutsallığı mavalıyla bertaraf edilmeye çalışılıyor. insanlara çok açık bir şekilde kendi düşüncelerinin devlettin bekasından daha az önemli olduğu arzediliyor. oysa benim için değil de güç, iktidar, sömürü için var olan bir devletin bekasını niye arzulayayım?
devletler kurulu düzenlere bayılırlar. bu yüzden en ufak çatlak sese, karşı fikre, eleştiriye tahammülleri yoktur. bu sebeplerle toplumu, sivil oluşumları kontrol altında tutma ihtiyacı hissederler. toplumu nasıl kontrol altında tutacakları, vesayetlerini ve oturmuş hiyerarşiyi nasıl koruyacakları, sivil toplum oluşumlarının nasıl önüne geçecekleri artık devlet adamlarının yaratıcılığına kalmış bir şeydir. örneğin hadsizlik edip fazla düşünen bir toplumu, başka bir devlete savaş açarak insanlarını acı, üzüntü, gözyaşına gark etmek akılcı bir çözümdür. balondan bir ekonomik kriz ile insanları hizaya getirmek kolaydır. bireysel problemleriyle dahi başa çıkamayacak hale getirilen insanlar düşünmeyi zamanla bırakacak ve sistemin birer parçası olacaklardır.tüm bunlar olurken birileri zengin kalmayı bırakın servetlerini dahi arttırırlar. bir terör saldırısı bazen devletin kutsallığını, dokunulmazlığını, yıpratılamazlığını vurgulamak için idealdir. kürsüde konuşmasını yaparken vurulan kanaat önderleri, suikasta kurban giden aydınlar, vatandaşlıktan çıkartılan filozoflar aman çocuğumun başına bir şey gelmesin diyen anne babalar için, toplum için ibret verici olabilir.
bu ve buna benzer kontrol mekanizmaları ile toplum kolay yönetilebilir, sistemli bir şekilde sömürülebilir hale getirilir. hem de devlet kisvesi altına girmiş başka insanlar tarafından.
düşünmek, düşündüğünü dile getirmek, gerektiği yerde taşın altına elini sokmak günümüzde devlete yem olmamak için şart. bir gün gelir sizi ezen taşların üzerine çıkıverirsiniz.
