Devirler arasında kalan bizlerdik, ne var olmayı ne de yok saymayı bildik.
Bizden önce yoktu yakarışlar. Yoktu isyan, yoktu rüya. "Zamane gençleri" bozulmamıştı o kadar, dejenere olmamıştı dünya.
Karanlık ve kuytuya fışkırtılmış spermler gibi yaşadık hayatı. Öyle türedik, öyle yalanladık. Öyle yalnız ve öyle anlamsızdık. Dölleyemedik hiç yumurtayı. kaçışımız yapış yapış kaldı duvarlarda, çalılıklarda, silinip atılmış saman kağıtlarda. Tuttuğumuz her yere yapıştık sımsıkı amma, hayatta kalamadık.
Yoktuk ki dünyada. Yitirilen, arada kalan, geçmişine özlem duyup sıkılan, geleceğine yetişemeyip ondan da kaçandık biz. Yapamadık. Ne iki bin olabildik, ne doksan kalabildik. Ne de seksenlerde tutunabildik. Umursanmayınca, onaylanmayınca, yalanlanınca ve beklentilerden sıyrılıp savruldukça, hep dizlerimizi çöküp ağladık. Sonra ağlamaktan yorulup iç çekerken, kıpkırmızı kan çanağı gözlerimizle baktık dünyaya; Öfkemizden, tutkumuzdan, intikamımızdan yandık. Ayağa kalkıp yepyeni başarılara koştuk fütursuzca. inadınaydı, Olmadı, tökezledik, çelmeler takıldı ayağımıza.
Devrildik, kafa üstü düştük topraklara. Kan fışkırdı ağzımızdan. illet olduk, adapte olamadık, doğru olduk, yanlışın tadına varamadık. Hep heyecanlarımızdan çaldık bile bile, farkına vara vara.
Biz ne büyüdük ne de çocuk kalabildik. Devirler arasında sıkıştık, var olamadık, kaybolamadık.
