devriyye adıylada bilinen tekke edebiyatının en az örnek verilen türlerinden biridir.
"ben nebi olarak yaratıldığımda adem henüz su ve çamurdu" hadisine dayanılarak eserler verilmiş bir edebiyat türüdür.
herşeyin başında allahın ademin ruhunu kendi nurundan üflediği inancı ile başlayıp ademin dünyaya gönderilişini, daha sonrasında ise insanın ölümü ile allahın nuru tekrar dünyadan katına yükseltilir anlayışına dayanır.
öyle deli saçmasıdır diye entry yazıp sonrada siktir olup gidenlere bakmayın çok zevkli bir türdür.
alem-i gayb sonrası alem-i şuhud'a (ahhh gözünü sevdiğimin plotinus'u) "inen" varlığın cemad-nebat-hayvan-insan devriyesini belirtir bu devrin de adı; seyr-i nüzuldur, seyr-i uruç ise bunun tam tersi istikametteki devirdir.
deli saçması mıdır değil midir bi şey diyemem ancak tasavvuf ulemasının sınırları zorladığı açık yani bizim arabi, rabbani, gazali bilmeyen tüy bıyıkları donlarında salladıkları ortada.
bu da edebiyattaki "devriyye" örneği olsun. genelde de konusunu da bu nazariyeden alırlar:
Gufrani’yim tarikatım bos değil
iyi bil ki kara bağrım tas değil
Felek ile hiç hatırım hoş değil
Kaç barıştım kaç darıldım kimbilir
