Filmi rosettayla kiyaslamak mumkun bile degildir.filmin kapitalist duzeni de elestirdigini dusunmuyorum. Bence filmin tek derdi insanin en vazgecilmez duygusunun bencilliginin aslinda insani ne kadar mutsuz ettigini gostermekti. Yani bencilligini yenen insanlar mutluluga ulasabilirdi. Filmin sonuna kadar bencillikle baskalarinin avans almamasi pahasina isinde kalmayi isteyen sandra ne zaman bencilliginden vazgecti mutluluga ulasti. Kocasindan ayrilan kadin gibi.
yaşadığı boktan şeyle iki arada bir derede kalıp kendisini hiç olarak görüp değersizleştiren sandra'nın eşinin desteğiyle beraber onur mücadelesiyle dönüşümüne tanık oluyoruz bu başarılı ve yepyeni dardenne kardeşler filminde. kapitalist sistemin açmazları basit bir anlatıyla pasifleri çarpıştırıp mağdurları yaratmak için çaba gösteriyor.iki tarafta sorunun kaynağı değil, fakat karşı karşıya gelmişler.. bir taraf ikramiyeyle ihtiyacı doğrultusunda ne yapacağına çoktan karar vermişken, sandra'nın işi yarasını kapatma, borçlarını ödemeden öte belki de sağlığının bozulmaması demekti.
sandra mücadelesi sırasında çoklukla acınacak bir insan olarak görülmenin yarattığı kötü halet-i ruhiyeyle daha fazla boğuşuyordu. zira bu olması gereken ' naif istek ' eşleri birbirinden ayırıyor, arkadaşlar arasında sürtüşmeler ve kavgalar yaratıyordu. birçok kez yolun sonuna geldiğini düşündüğünde su,haplar ve yanındaki sadık dost-eş- imdada yetişiyordu.
gün gelip çatmıştı. özgüveni kırılmış, sekteye uğramış sandra 9. kişiyi ikna edemeyip çoğunluğu yakalayamasa da hiçlik, değersizlik, vasıfsızlık mertebesinden kurtulmuş önce klasik bir kapitalist sistem elebaşı olan ustabaşına kalpsizliğinden dem vurarak taşı gediğine koyuyordu. akabinde de bir arkadaşının ayrılması koşuluyla işe bir müddet sonra tekrar başlayabileceğini söyleyen patronuna kendi başına gelenin bir başkasının başına geldiğinde gene dirayetli ve tutarlı davranıp olgunun tek taraflı olmadığı hususunda esaslı bir ayar verip mücadelesinin içini doldurabildiğini cümle aleme gösteriyordu.
belki kağıt üzerinde başaramamıştı, fakat küllerinden doğarak mücadelesini ' anlamlı ' kılmıştı. bu bir nevi ayağa kalkıştı, takdir edilesi bir örgütlenme hatta kolektif bir devinimdi. zira başaramasa da başarmıştan öte mutluydu, yüzü gülüyordu sandra'nın. o tebessüm her şeye bedeldi.
sandra rolünde marion cotillard döktürüyor. su içerken, derin derin nefes alıp verirken, kendisini kötü ve yalnız hissederken, çocuklarının yanında değil uzaklarda bir yerlerde ağlarken, rock müzik eşliğinde tempo tutarken, timur'un söylemleri sonrası mutlu olurken ve filmin finalinde kendinden emin tatlı tatlı gülümserken...
film bittiğinde dardenne kardeşlere böylesine abartısız / sınıf temelli / güzide yapıt için tekrar tekrar teşekkür eder buluyoruz kendimizi. yüreğinize, anlatınıza, doğallığınıza sağlık.
edit: izleyeli 3 gün olmasına rağmen, insanda yarattığı ben böyle bir durum da ne yapardım ikramiyeyi mi seçerdim yoksa sandra'nın yanında mı olurdum sorusunu sordurduğu ölçüde güzelleşiyor deux jours une nuit...
bir diğer güzel nokta eşin evlilikten ondan bundan öte sadık bir dost tavrını film boyu görebilmemiz. sabırlı, sağduyulu, olması gerektiği gibi...
