bir cahit sıtkı şiiridir. kanımca en güzel şiiridir.
desem ki
desem ki vakitlerden bir nisan aksamıdır
ruzgarların en ferahlatıcısı senden esiyor
sende seyrediyorum denizlerin en mavisini
ormanların en kuytusunu sende gormekteyim
senden kopardım ciceklerin en solmazını
toprakların en bereketlisini sende sürdüm
sende tattım yemislerin cümlesini
desem ki sen benim icin,
hava kadar lazım,
ekmek kadar mubarek,
su gibi aziz bir seysin;
nimettensin, nimettensin.
desem ki...
inan bana sevgilim inan
evimde senliksin bahcemde bahar
ve soframda en eski sarap
bırak ben soyleyeyim guzelligini,
ruzgarla nehirlerle, kuslarla beraber.
gunlerden sonra bir gun,
sayet sesimi farkedemezsen
ruzgarların nehirlerin ku$ların sesinden,
bil ki ölmü$süm.
fakat yine uzulme musterih ol
kabirde böceklere ezberletirim guzelligini
ve neden sonra
tekrar duyduğun gün sesimi gok kubbede
hatırla ki mahser günüdür
ortalığa dusmusum seni arıyorum
aşkın ölümsüzlüğünü en iyi anlatan şiirlerden biri..
ama bir o kadar da içini acıtıyor insanın..
Bir de 'ayrılmak' dediğimiz şeyin anlamsızlığını, hala vazgeçilmemişse!
...
Günlerden sonra bir gün,
Şayet sesimi farkedemezsen,
Rüzgârların, nehirlerin, kuşların sesinden,
Bil ki ölmüşüm.
Fakat yine üzülme, müsterih ol;
Kabirde böceklere ezberletirim güzelliğini,
Ve neden sonra
Tekrar duyduğun gün sesimi gökkubbede,
Hatırla ki mahşer günüdür
Ortalığa düşmüşüm seni arıyorum.
"rüzgarların en ferahlatıcısı senden esiyor" dizesiyle daha ilk anda sizi avuçlarına alan ve "ortalığa düşmüşüm seni arıyorum" diyerek bitiren (hem şiiri hem sizi) çok nadide bir cahit sıtkı tarancı şiiri. okumak nasip olmadı orası ayrı mesele.*
Desem ki vakitlerden bir Nisan akşamıdır,
Rüzgârların en ferahlatıcısı senden esiyor,
Sende seyrediyorum denizlerin en mavisini,
Ormanların en kuytusunu sende gezmekteyim,
Senden kopardım çiçeklerin en solmazını,
Toprakların en bereketlisini sende sürdüm,
Sende tattım yemişlerin cümlesini.
--spoiler--
Desem ki sen benim için,
Hava kadar lazım,
Ekmek kadar mübarek,
Su gibi aziz bir şeysin;
Nimettensin, nimettensin!
--spoiler--
Desem ki...
inan bana sevgilim inan,
Evimde şenliksin, bahçemde bahar;
Ve soframda en eski şarap.
Ben sende yaşıyorum,
Sen bende hüküm sürmektesin.
Bırak ben söyleyeyim güzelliğini,
Rüzgârlarla, nehirlerle, kuşlarla beraber.
Günlerden sonra bir gün,
Şayet sesimi farkedemezsen,
Rüzgârların, nehirlerin, kuşların sesinden,
Bil ki ölmüşüm.
Fakat yine üzülme, müsterih ol;
Kabirde böceklere ezberletirim güzelliğini,
Ve neden sonra
Tekrar duyduğun gün sesimi gökkubbede,
Hatırla ki mahşer günüdür
Ortalığa düşmüşüm seni arıyorum.
hangi cümlesini yazsam bilemedim şiiri.
cahit sıtkı, canıma okuyorsun be sevgilim.
lise kitaplarında görülüp aşık olunan bir şiirdir. hatta o sayfa koparılır ve duvara asılır.
ister sesli ister içimden okuyayım, ne zaman okumaya kalksam suratıma bir rüzgar vurur... saat kaç olursa olsun kırmızı bir güneşin batışını seyrederim pierre loti'de; görüş alanımın solundan bir söğüt ağacı sarkar...
desem, diyebilsem ki seviyorum seni, çılgınca aşığım sana, ama demem, diyemem.
çünkü aramızda dağlar, denizler ve benim o kahrolası gururum var.
bu böyle sürüp gidecek,
sen, seni sevdiğimi bilmeyecek, öğrenmeyeceksin,
ben her gece yıldızlara seni sevdiğimi söyleyeceğim,
sana asla...
çünkü aramızda dağlar denizler,
ve benim o kahrolası gururum var.
lise ikinci sınıfta, edebiyat dersinde cahit sıtkı tarancı'yı işliyorduk o ders. fen sınıfındaydım ve tipik fenciler olarak, edebiyata pek meraklı değildi ne yazık arkadaşlarım. derken, öğretmenimiz bu şiiri okumaya başladı. ve sınıf bir anda sessizliğe büründü, son kelimeye kadar da çıt çıkmadı. hepimiz o kadar etkilenmiştik ki, çoğumuzun tüyleri diken diken olmuştu. işte benim, daha önce çoğu şiirini öylesine okuduğum cahit sıtkı'yı ve bu mükemmel şiiri keşfetmem böyle oldu. o edebiyat dersinin üzerinden 10 yıldan fazla süre geçti ve o anda düşündüklerim hÂlen geçerli: "desem ki, yazılmış en güzel türkçe şiir olmalı."
