Derdimi anlatmayi sevmiyorum. Cunku dertlerime sadece ben cozum bulabilirim. Dertlerimi nasil cozecegimi de biliyorum ama uygulamada zayifim iste. Gelelim derdi olana. Dert dinledim zamaninda kusura bakmayinca insanda azicik vefa olur. Hic birisi kadir kiymet bilmedi.
Dertlesmek sadece bir sekilde icini dokmekse kolay, şöyle gec aynanin karsina konus. Bu yol tabiiki her zaman tutmaz ve kendi uretemedigimiz savunma mekanizmasini bir baskasinin elinden bekleriz. ama birinin bunu basarip dinlemesi anlamasi ve yol gostermesi de o kadar kolay degil. Zaten o kadar travma yaşanıyor ki karsimizdakinin intihara bir adim kalmadığını nerden bilebiliriz? Boyle zamanlarda daha hassas konusmak -bazen de hic konuşmamak- gerekir zannimca.
işsiz, tipsiz, beceriksiz, başarısız, yalnız, işe yaramaz, yeteneksiz, evde oturup ölmeyi bekleyen biri olmak çok zor gerçekten ama çare yok beklemek gerek.
iyi hoş diyorsun aynen anonim olabilmemiz büyük bir avantaj ama dertleşmek için "dertleşecek insan aranıyor" dercesine duyurular yaparak sohbete başlamak benim için mümkün olmuyor.
sohbet kendiliğinden yuvarlanmali, sohbeti başlatacak kivilcimlar suni degil de dogal yollarla cakmali falan. bilmem anlatabildim mi? öbür türlü çok kasıntı oluyor, bence.
icinde bulundugum veritabani. Ayni zamanda icinden birilerini aradigim veritabanidir. Aksi takdirde bir uyusturma yontemi olarak pink floyd dinleyecegim.
