Hayatim boyunca kimseyle dogru durust dertlesmedim insanlara karsi icimde hep guvensizlik var illa ki biriyle konusma ihtiyaci duyarsam annemle konusuyorum insanlara zerrei miskal guvenmiyorum ailemden baska kimseye yani bence bu dunyada bir tek ailemiz ve bize asik olan insan bizim iyiligimizi ister ailen her zaman yanindadir ask ise cok kutsal bir duygudur insan sevdigine kiyamaz gun gelir ask bitebilir bu yuzden aska da guvenmemek lazim geriye aile kaliyor.
bir iki kişiye anlattığın, ama anlaşılamadığın, dertlerini artık anlatabileceğin kimse bulamayacağın hissi ve sonrasında içine gömülmek ile depresyon tavan yapar.
Kendi kendime şiirler yazmaya başlamama sebep olan durum.
Bi insan neden tamamen yalnız, kimsesiz olduğunu böyle bir zamanda farkeder ki..
Oysa herkesle iletişimim de vardı, meğer hiçbirine güvenmiyormuşum, geç anladım.
Ya da belki de o, insanlara güvenmemeyi öğretmiştir bana, iyi de yapmış. Güvenmeyeceksin. Ne olursa olsun, ne yaşanırsa yaşansın.. Hepsi gidiyor, hepsi satıyor zaten.
içindeki mutluluğu, siniri, üzüntüyü, aşkı, sıkıntıyı anlatacak bir kişi bulamamaktır.
nedeni gerçek dostun az olması mıdır, kendine yakıştırama mıdır yoksa rahtsız etmek istememek midir bilmem ama şu aralar dertleşmem lazım sözlük, doluyum.
