önemsiz araç ve gereçlerdir. insanı ders çalışmayı motive eden yegane şey ertesi gün sınav olmasıdır ki bu bile bazen yeterince motive edici olmayabilir.
Her ne kadar araç ve gereç olmasa da aynı ortamda bulunduğunuz ve iyi anlaştığınız güzel bir hatunun varlığıdır. Bir an düşünün aynı iş yerinde çalışan 15 tane sapla beraber iş yaptığınızı. Ya da 30 tane abazan liselinin olduğu bir sınıfı. Ders çalışmayı bırak insan gibi bile yaşanmaz böyle bir ortamda.*
yok öyle bir şey. kaç senelik öğrencilik hayatımda çalışma aşkıyla yanıp tutuştuğum bir tek gün olmadı. arada sırada gaza gelip "aha bugün şunu şunu şunu yapıcam şunu halledicem şunu da aradan çıkarıcam yeter tembellik nereye kadar !" desem, o gün ya elektrikler kesilirdi çalışamazdım, ya kalem bulamaz çalışamazdım, ya kitabım kaybolurdu çalışamazdım, ya sevgilim arar çalışamazdım, ya sözlükte karmamın güzelleştiğini görüp o gazla yeni entariler döşenmeye başlayıp çalışamazdım (aha tam da şimdi.)
kısaca çalışamazdım.
artık motive olmak istiyorum lan. motive edin beni. aha gidip ders çalışmaya başlıyorum. şunu şunu yapıcam. evet. amin.
adriana lima'nın matematik hocası olmasının dahi etki etmiyeceğini kendine kabullendirmiş bünyeler için kesinlikle işe yaramayacak olan motive araçlarıdır.
5 yaşındayken anaokulunda pamukla kardanadam yapmayı bile sorun eden ben, tek bir gün kitap açıp, ''aaa bu ne süper dersmiş lan, dur çalışayım'' demedim, dememde. 11 kişi toplanıp tecavüz etsin yine çalışmaya motive olacak gazı toplamam, o derece...
en etkilisi şu olabilir: duvara asılmış ve içinde işlemeli yıldızlı, allı pullu iki harfin olduğu bir tablo. Yeterince büyük olması ve dikkat çekmesi önemli.