ders kitaplarındaki atatürk resimleri üzerinde karalama yapmaktır. envai çeşit aksesuar çizilir. şöyle bir gözlük takılır önce sonra küpeler falan. zevke göre sakal ve bıyık da çizilebilir. saçlar üzerinde yapılacak küçük oynamalar da bu işin tuzu biberidir.
ders sıkıcıysa veya hoca dersi sıkıcı anlatıyorsa bu atraksiyon çok cazip hale gelir. atatürk'ü o halden artist ve süper karizmatik bir hale getirmek içinizi kıpır kıpır eder. o an kendinizi yarı ressam gibi hissedersiniz.
sonraki aşama eserin kankaya ve bilumum arkadaş çevresine gösterilmesidir.
ha bir de tabii kitabınızı karışıtırırken görenler olur. onlardan gelen tepkiler bazen çok garip olabiliyor.
-bu ne, ne yaptın oğlum?
*ee şey ya can sıkıntısından, silicektim zaten.
-abi çok günah.
*'^'+%&
bir yandan da hocalar görücek diye tırsardım(k), ulan atatürk'ü daha karizmatik olarak modifiye etmeye ne hakkınız var lan o. çocukları. oynamayın lan o resmin üzerinde diyecek diye psikoz olduğumdan sürekli silerdim, silerdik ders sonunda.
hey gidi günler hey. belki şu anda çok iyi bir ressamdım...
içinde derin manalar barındıran sözcük öbeği. zira "neden atatürk" diye sorası geliyor insanın. biz o kitaplarda yer alan her resmin üzerinde oynamaz mıydık zaten ?
neyin üzerinde oynadığının bilincinde olmamaktır. ortaokul yıllarında bir yaşanmışlık ardından çok sevdiğim bir öğretmenim, "onca acı bunun için mi çekildi?" dediğinde duyduğum utanç hala canlılığını korumaktadır. insanımıza değerlere gereken ihtimamı gösterme kabiliyeti kazandırmak zorundayız yoksa sıradanlıkların çevrelediği bir hayat yaşadığımızı düşünüp kendi gerçeklerimizden uzaklaşabiliriz.
