Her defasında daha fazla ne kadar üzebilirki dedikçe bir haltlar oluyor. ama eskiden olsa aylarca kendime gelemeyecekken 1 haftada gülüp edebilir hale gelebiliyorum. Öyle bir etkisi oldu bana.
Doğru diyorlar her şeye alışıyor insan. Fiziksel anlamda gerçek acıma bir yerimiz kesildiğinde daha çabuk geçiyor bu biraz daha zaman alıyor ama alışıyor unutuyoruz sıkıntı yok.
her seyin bir limiti oldugunu savunan onermedir. dogru mudur? dogrudur. yerden goge kadar dogrudur hem de.
insanin ruhu en cok en sevdiklerinin basina kotu bir olay geldiginde acir, olum gibi misal. ama bir sure acimaz daha fazla yurek. yine bir matkabin ucuna takilmis gibi burum burum burulur, kanar ama aci esigini zaten astigi icin artik diger acilar sana hafif gelmeye baslar. ya da insanin ruhu ne kadar aciyabilir ki sevdicek seni birakip gittikten sonra. iste boyle sozluk. acir tabi ki canin hem de cok acir ama bir noktadan sonra artik onemi kalmaz acinin. hatta bu aci seni bencil yapar.
her seferinde daha az sevmekten ileri gelen bir drumdur. korkulmamalıdır, şu var ki limitinizi tüketmek üzereyken karşınıza seveceğiniz insan çıkarsa, * sadece üzülün...
bir yerden sonra nasıl sevgiler git gide azalıyorsa, sessizlik artıyorsa, bunların sonucunda daha az tepki olur ve can daha az acır..
insanın farkında olmadan kendini savunmasıdır.
