Kimi sevsem, onun hep uzakta bir sevdiği vardı, unutamadığı ilk aşkı ya da onu terk edip giden sevgilisi... Kimi derinden sevsem, o bir başkasını derinden hatırlardı. Öylesine çok sevdim ki onları, başkalarına duydukları sevgiyi anlatmalarını sessizce, içim acıyla kanayarak dinledim. Beni yitirmekten hiç korkmadılar; çünkü onlara göre fazla iyiydim; bu yüzden ilk anda vazgeçilebilirdi benden.
Beni terk edenlerden tek bir isteğim olurdu. 'Ne olur, bir daha beni aramayın! Çünkü ben kolay unutamıyorum. Çünkü ben size duyduğum o akıl dışı aşk yüzünden keder bahçemi dağıtıyorum. Çocukluğumun o güzel bahçesini.' Böyle derdim onlara ama yine de ararlardı beni.Soluksuz ve umutsuz kaldıkları bir gece mutlaka akıllarına ben gelirdim... O, yedek sevgili!
Ahşap bir yalnızlıktı
Okyanusun kalbine iz düşülen
En unutulmuş su birikintisi bile
Ayna olmuştu özlemine
Yıpranmamış bir ipekle sarılmayı bekleyen
Onca insafsız denizin kulağına
Bekleyişini fısıldamıştın
Kimbilir kaç sahipsiz yürek ağrısını
Kaç imkansız hayatı kattın ona...
Bitmedi der gibiydin,bitmedi
Bu derinliğine sevgili olabilmek için
Kalbine kazıdın onca yitik anı...
Şimdi yalnızlığını üşütüyor,
Beklenmedik sevinçler,serseri tesadüfler.
Okyanusa bir deniz feneri daha katılıyor
Düşlerinden.
Sis kalkarsa bunu herkes anlayacak
Sınırın hep öteki yakasındaydın sen.
Hiç avcı olmadın,hiç elin kana bulanmadı.
