bazı şarkılar vardır ya defalarca dinlersin, sömürürsün adeta şarkıyı ama her dinleyişte de başka bir yeri dikkatini çeker, içine dokunur.
sözleri ayrı, ezgisi ayrı bir şekilde ruha işliyor.
'annem gülerdi ya, ben de gülerdim' kısmını söylerken sesi titremiyor mu? bir tek bana mı öyle geliyor...
dinlediğime pişman olduğum, keşfettiğime hiç sevinmediğim, mükemmel ve bir o kadar kalbimdeki sancıları arttıran barış diri şarkısı/şiiri.
baştan sona tüm cümleleri kocaman bir ur gibi acıtıyor insanı.
bir insanın tüm bu cümleleri peşi peşine sıralayabilmesi için, kaç acıdan geçmiş, kaç acıya tanık olmuş ve bunca derinden hissetmiş olduğunu düşünmek bile yaktı içimi.
gözlerimi kapatıp, iyice kulak verdiğimde; kimsesiz ve bir kuytuda sıkışmış hissediyorum.
bazen hayat çok kötü gidiyor ve ben onu nasıl anlatacağımı bilemiyorum.
