Duygularımız ifade edecek en doğru kelimeyi bile seçemezken, içimizi yakan bir derdi kimseye anlatamamak, anlatacak kimse bulamamak garip olmasa gerek.
düşündüklerimin hepsi yazılmış zaten. ama evet, kimseye anlatamamak ve hayatının sonuna kadar beynini yiyip bitirecek dertlerdir. klasik olacak ama dünyaya geldiğim güne lanet olsun.
edit: ' anlatacak kimse olmamasındandır belki de. '
sen herkesi dinlersin. Onlar anlatır sen sorunlarına çözümler bulursun. Ama konu sen olunca konuşamazsın, anlatamazsın, çekinirsin. Bu sana öyle bir acı verirki. Hep içine atmak seni o kadar yıpratırki. Bir süre sonra yeter amınakoyım yeter dersin.
Işte bu bir 'lanet'. Şahsen tanrı tarafından lanetlendiğime ınanıyorum. Öyle olmasa bile tanrı olsam insanları böyle lanetlerdim.
Bu arada yok mu la aranızda bu sorunuma çözüm bulacak.
Edit: derdini anlatan onca insan var. Ama derdimi anlatacak kimse yok.
kimse anlamaz/anlayamaz beni düşüncesi buna sebep olur. bunun altında da ben/benim yaşadıklarım başkaları tarafından anlaşılayamacak kadar karmaşık egosu yatar.
