Görünürde bir derdim yok , bir cok insana göre şanslı bile sayılırım. Şükredeceğim cok şeyim var. Peki içimdeki bu bitmek bilmeyen sıkıntı , her an kotu bir sey olacak hissi, ve insanlara güvenememe durumumu , mutsuzluk niye oluyor. Psikolojiden anlayan birileri varsa yardımcı olursa sevinirim.
konuşmayı azaltmaya,daha çok yalnız takılmaya götürür insanı. hele bi de insanların yüzeysel konuşmalarına, laf olsun diye sordukları sorulara öylesine konuşmalara, kendi kendine kafanı ve kendini yardığın zamanların ardından verilebilecek hakikatli cevaplarını karşındaki anlamayacaksa, yutmayı öğrenirsin, bir süre sonra onlar hiç çıkmak istemez dışarı, yutmaya bile gerek kalmaz. yalnız yapılacak aktiviteler bulmaya çalışırsın delirmemek için. çünkü eskilerden beri sosyal bi varlık olan insan türündensindir ve son zamanlardaki bireysellik ihtiyacına bilinçaltın hazır değildir. Ama en temelde bilirsin ki en iyi değil,sadece anlayacak olan sensindir çünkü diğer hiç kimse, kim olursa olsun, senin geçtiğin yolun tamamen aynısını katetmemiştir, bu yüzden tamamen anlaşılmak mümkün değildir. Derdini kendine dürüstçe anlatıp,kendinle anlaşıp, derdinin çözümünü bulup yüzeysel dünyada da yüzeysel ilişkiler kurarak eğlenmek en iyi formüldür kanımca.
son derece normal olan durumdur. dert seninse bunu senin gibi anlayacak kim olabilir ki... "evet çok iyi anlıyorum seni" diyenlerin hangisi gerçekten anlayabilir seni. ya da anlıyor diyelim, ne faydası var bunun sana. dert sendeyse devayı ancak sen bulursun.
aç o zaman bir rakı denilesi başlıktır. ulan herkes yalnızdır zaten kendini dibe batırana kadar kendi işini kendin gör ya ayık gezme ya da gözlerini aç dış dünyaya. her şeyden zevk almasını bil demiyorum git seviş zevk al diyorum. geri kalan her şey boş değil mi ?
