Kötüdür, çünkü hep içinize atarsınız ve içiniz de birikir. Dolduğunuz zamanda sallanmış kola şişesi gibi patlayacak yer ararsınız ve haketmeyen birisine patlarsınız.. o yüzden o duyguları bir şekilde tutmamak gerekir, anlatamıyorsanız yazın ya da ağlayın, bir şekilde zehirinizi akıtın..
Derdimi anlatırken bi anda o derdi komikleştiririm ve dert dertlikten çıkar. Hıı cık kimik dimi cinim.
Anlatamama hastalığı var bende. Çünkü hiç kimsenin beni anlayamayacağını düşünürüm nedense.
denedin olmadı değil mi? anlatamadın derdini. insan insana derdini anlatamaz. dener ama beceremez, eline yüzüne bulaştırır. bir de bulaştırdığı ile kalır.
anlatarak çözümler dibine diz çöker sanır insan başlarda. anlattıkça unutulmayan dertler tekerrür ettikçe yakar içini. ama kavrulan duyguların cümlelere dizilişi o kadar basit, o kadar soğuktur ki; karşıdakini yakmayan o kelimeler de biner o kadar sıkıntının üzerine öc alma duygularıyla. kelimelerden öc almak ister derdini anlatabilsinler artık, bir çözüm olabilsinler diye. ama değişmeyen onca çıkmazı sadece hatırlatmakla, sadece aptal kelimelere basit bir konu gibi teslim olarak kişiyi daha da hiddetlendirmekle kalır onca söylem. ve susmayı denemenin zamanı gelmiştir artık. en azından o kadar sıkıntının üzerine bir de kelimelere olan nefret eklenmesin diye.
