wie todeshauch die nebel fließen,
durch krumm erstarrte kiefern wehen,
wo schatten sich in silber gießen
und flehend sacht die winde gehen.
da liegt erblasst im winterlicht,
der weiher still, und atmet nicht!
geçip giden onca vaktin, iyi-kötü yaşanmışlıkların ardından şöyle bir geriye baktığında, üstünkörü bir değerlendirme yapar gibi olduğunda içine hafif bir hüzün çökmesi, çaresizlik, acizliğin kendini belli etmesi ve acı bir tebessüm ediş derinden..
olmadı aslında, tam anlatamadım. ama nasıl anlatılabilir ki zaten? hem her dinleyişte farklı hisler, farklı düşünceler, kayboluşlar...
dinginliğin içinden yükselen melankoli kokar bu şarkı.
Empyrium' un ilk dinlediğim, en sevdiğim şarkısı. arka arkaya dinlendiğinde ciddi hasarlar bırakıyor. Melankoli sarıyor adamı. O kadar güzel "da liegt" denmez.
kendime acımadan tekrar tekrar dinlediğim şarkı. empyrium ne yapsa iyi yapıyor ama bu şarkı ayrı bir iyi sanki. insana donuk bir acı yaşatıyor. hem acı çekip hem bunu sevebiliyor insan, bu şarkıyı dinlerken aynen bu durumu yaşarsınız.
