ekstrem sporlar yapın. yahut bombaların altında yaşamaya çalışan insanların ülkesini ziyaret edin. ölümü ensenizde hissettiğiniz vakit yaşamanın ne kadar güzel olduğunu anlayacaksınız. hep tuzu kuru yaşadığınız için farkında değilsiniz bunun.
bir an dahi boş kalmayın. bir işi bitirdiğinizde diğerine yönelin. boş kaldığınızda kalkın gene yorulun.
kitap, film, kültür gezileri -hele ki büyük şehirlerde- , spor, tiyatro, sinema vs. bunlara yönelebilirsiniz. bunun yanı sıra...bu kadınlara biraz daha hitap ediyor sanırım ama...ev işi yapabilirsiniz. toz alın, ütü yapın, farklı yemekler deneyin, odanızda bazı eşyaların yerini değiştirin. israfa kaçmadan kendinizde olsun odanızda olsun değişiklikler yapabilirsiniz.
interneti sıklıkla kullanmak bence faydalı değil; aksine daha çok depresyona sürüklüyor. hele ki o sosyal (!) medya denilen ve herkesin sözde mutlu olduğu ortamlar...müziği de kesinlikle eğlenceli müziklerden seçin ve kesinlikle dozunda dinleyin. mesela günde yarım saat gibi...yoksa hareketsiz halde müzik dinlediğinizde tekrardan o depresyon anına geri dönersiniz.
öğrenciler için de...kesinlikle ders çalışmak. iş ortamında olanlar da patronu ya da amiri için değil sadece ve sadece kendi için işine daha çok yönelmeli...
bilmediğimdir. yan etkilerinin basinda intihar dusunceleri ve intihara sebep olabilir yazan ilac kullanmamanizi öneririm. zamanla düzelir sonra, belki. ya da receteli uyusturuculardan deneyebilirsiniz.
biraz seratonin ve bolca adrenalin.
bol bol muz filan yiyin, ya da çikolata da olabilir ama o biraz daha gelip geçici, ve bol bol da spor yapın. hormonlar gereken dengede oluyorsa depresyon da kaçmak zorunda kalabilir. tabii altüst ettiğimiz dengeyi, başka bir yolla tekrar yoluna sokmaya çalışıyoruz, en başta tüm bunlara dikkat etmek, depresyonu baştan kapıdan içeri almamak daha iyi.
fakat temcit pilavı gibi bu konudaki tüm entrylerimde aynısını yazdım sanırım. asıl mesele depresyonun size doğru yaklaştığını fark etmek ya da ona yaklaştığınızı fark etmek. bazı durumlarda o kadar sessiz geliyor ki içinde olduğunuzda bile farkına varmıyorsunuz. haliyle baştan içeri almamak ihtimali zayıflıyor.
sonuç olarak insan uyanık bir zihne, açık bir yüreğe sahipse depresyon onu ele geçirmeden adrenalini aktif hale getirir zaten, seratonin için de ne antidepresan kullanmaya, ne muz yemeye ihtiyacı kalmaz.
kişiye göre çeşitlenir. çünkü her insan farklı bir kişilik, farklı bir karakterdir. onu depresyona sürükleyen nedenlerin başlığı bir olsa da, depresyonu tetikleyen olaylar birbirinden farklı dolayısıyla buna göre çözüm yolları da farklıdır. reçeteler kişiye göre yazılmalıdır bu durumda. ruh ağrısının sabit ilacı yoktur. herkeste bir değildir. uzman bir psikologtan ve psikiyatristten yardım almak en doğrusudur.
'takma kafanı sen de herşeyi çok büyütüyorsun.' 'bak seni bir döverim görürsün, depresyon mepresyon kalmaz.'
' abi gel felekten bir gece çalalım senin ilacın bende' türevi cümleler depresyondaki insana kar etmez.
depresyonun önce bir hastalık olduğunu ve bunu yardım alarak yenebileceğinizi yakınlarınızın da reçete yazmak yerine size destek vermeleri gerektiğini bilmeniz lazım
ya yeniden kendinizi mutlu hissettirecek şeyler yapın. Hobi(izcilik, dağcılık, dil kursu falan ama sevdiklerinizle kendiniz sap gibi gitmeyin), veya bazen onu düşündükçe sizi mutlu edecek bir kişi..
453 km uzaklıktaki arkadaşın renkli kalemlerle, bulutlar ve güneş çizili kağıda "O evden hemen çık! havanın bok gibi olduğunu biliyorum, pijamalarınla güvende hissettiğini, adım atmaya bile üşendiğini, biliyorum.. Ama gökyüzüne yakın olmalısın, yani, benim tanıdığım sen, uçmalısın, kaçmalısın, kabına sığmamalısın." yazması ve bunu en huzursuz en mutsuz anınızda size kargolaması.
girilmesi elde olmadığı için kurtulmak da insanın elinde değildir bir bakmışsın mutlusundur bir bakmışsın depresyona girivermişsin. ince çizgi aslında bu. kaçan kovalanır. kovala gitsin depresyonu ya da çivi çiviyi söker dinle anasını satayım damar şarkıları melankolik şarkıları belki işe yarar.
istemek yeterli. ayrıca yanlış olabilirim ama depresyon sanki vakti boş insanların işi gibi gelir bana. ben babamın depresyona girdiğini hiç görmedim. adamcağız 35 senedir çalışıyor, 30 senelik evli, ve 48 senedir dünya kahrını çekiyor.
namaz kilin Allah ile konusun.. asla ihanet etmez, dedikodu yapmaz sirtinizi bir yaslarsiniz asla devrilmezsiniz.. depresyonda ne? Allah var depresyon yok..
aykırı şeyler yapmak büyük ölçüde yardımcı olacaktır. herkesin doğasını ters gelen nedir bilemem bu yüzden aykırıyı kendinize göre yorumlayın ve yapın.
cep telefonunu kapatmak.
Saçma sapan insanlarla saçma sapan konular yüzünden kavga ede ede depresyona giren onlarca arkadaşa, sevgilisi ile bir sürü sorun yaşayan garibanlara, tatile çıktığı halde her seferinde telefonunu koyacak yer arayan dostlara, otomatik olarak 10 000 sms e üyeliği olan zavallılara,ikili bütün ilişkilerinde mutsuz olan arkadaşlara, en büyük önerimdir. Telefonunuzu kapatın bir süre cep telefonu kullanmayın, göreceksiniz. Hayatınız değişecek. *
