Tam 1 senedir başıma gelen olay. 2020 yılının sonlarına doğru, antidepresan hapları kullanmam ile dünyadan ilişiğimi kestim. Maneviyata yöneldim. Çok huzurlu hissediyordum. Sonra zamanla bu halimden kurtuldum ama hayat halen bok gibi. Artık o ilaçları içmesem de hiçbir şey benim için eskisi kadar anlam ifade etmiyor. Bu sözlük de olmasa şu an sıkıntıdan patlardım heralde.
hiç bir zaman depresyondayım demedim. ne bileyim böyle laf ortasında ''bende depresyondayım işte '' demek acayip ergence, iğrenç. ömrümün çok kötü geçen haftaları oldu. kendi kendime teşhis koyup bunu havalı sananlardan değilim.
herhalde o vakitler depresyondaydım. belki şu anda bile. 2 haftadır yüzümün bir kez olsun içtenlikle güldüğüne şahit olmadım. sürekli kötü olanakları düşünüyorum. haftanın 6 günü cumartesiyi iple çekiyorum. cumartesi günü geldiğinde de böyle bombok bir psikolojiyle günü geçiriyorum.
t : intiharı düşündürebilecek kadar kötü bir husus.
Eski nesil aile bireylerinin asla anlam veremediği, daha doğrusu anlamadığı, yediğin önünde yemediğin arkanda daha ne? Tarzı cümlelerle görmezden geldiği bir çeşit öldürücü hastalık denebilir. Öldürür, ruhunuzu yavaş yavaş. Ve bunu ancak yaşayan bilebilir. Tedavisi neyse ona bakılmalıdır. Keşke hakiki manada bi tedavi alabilmek adına tonlarca parayı özel kliniklere yığmak zorunda kalmasa millet.
depresyon öyle sanıldığı gibi dur moralim bozuldu depresyondayım denecek bir şey değil. ruh durumu sadece bir kısmı ve tedavi edilmesi gereken bir hastalıktır psikiyatride. özellikle depresyonda olan kişiye çık bi hava al demek kadar saçma bir şey yok. kişi bunları yapamadığı için depresyonda zaten.
olay sadece üzgünüm, moralim yerinde değil diyemiyor. yemeden içmeden kesilebiliyor ya da hapur hupur yemek yiyebiliyor. aynı şekilde ya hiç uyku uyuyamıyor ya da yataktan kalkamıyor. olumsuz düşünceler, değersizlik hissi, şiddete başvurma, hatta özkıyıma varan vakalar olabiliyor. klinik olarak 15 gün ve üzeri depresyon olarak geçiyor. fakat depresyonda olan kişi veya yakınları bu durumu farkettiğinde derhal bir uzmandan yardım almalı.
işin birde ara ara depresyona girme durumu var. kişiler belli dönemler depresyona giriyor. yakınları aman ya öyledir deyip geçiyor. buna kronik depresyon denilir. ve tedavisi yapılmayan her ataktan sonra gelen bir sonraki depresyon daha şiddetli olur. böyle bir durumunuz var ise derhal uzmanlardan yardım alın.
bir diğer konu da ilaçlardan korkma durumu. bu ilaçlar insanı öyle halk arasında söylendiği gibi uyuşturup bırakan ilaçlar değildir. aksine sizi toparlayıp hayata devam etmenizi sağlarlar.
kimyasal sebepler ise çok çeşitli. sadece ruh durumu ile alakalı olmayabilir durumunuz. ağır depresyonların birçoğu patalojiktir. yani fiziksel durumlardan kaynaklıdır. vücudunuzda serotonin, dopamin vb. bir nerotransmitter eksik veya fazla salınıyor olabilir. bu tarz depresyonlar ilaç olmadan tedavi edilemez. tedavi edilemeyen hastalık ise ilerler ve karşımıza daha ağır sonuçlar çıkarır.
mesela bunlardan birisi çok basit bir tedavisi olan b12 eksikliğidir. sağlık ocağında yaptıracağınız çok basit bir kan tahlili b12 seviyenizi öğrenmeniz için yeterlidir. sadece şuna dikkat etmek gerekir. sağlık bakanlığı 120 olan değerin altında b12 eksik diyor. halbuki son çalışmalar bu değerin 500 altını riskli olarak kabul ediyor. normal değerler ise hala uzmanlar arasında tartışmalı. 750 olmalı gerekli diyen de var 1000 olmalı diyen de. b12 eksikliği insan hayatını olumsuz etkiliyor.
bir diğer konu ise depresyonun sadece depresyon olarak kalmayabileceği. bipolar mizaç bozukluğu yani iki uçlu duygudurum bozukluğunda depresyon hastalığın sadece bir kısmı. böyle bir durum da olabilir.
bipolar hastalığında kişi iki uç nokta arasında gidip gelir. bunlardan biri mani dönemidir diğeri depresyon yani çökkünlük dönemidir ve bu hastalarda ilaç tedavisi duygu durumunu dengelemek ve atakları engellemek için şarttır.
mani dönemi çok eğlencelidir. boşuna sanatçı hastalığı demezler bipolar için. ama bu bir efsanedir. kişi zaten sanatçı ise bir süreliğine çok verimli ve üretken görünebilir. mani döneminde olan bipolar çok hızlı konuşur, düşüncesizce para harcama artar, çok hareketlidir, kendini güçlü hisseder, etrafına neşe saçar, riskli yatırımlar yapabilir, çok riskli kararlar alabilir hayatıyla ilgili. tablo ağır ise şüphecilik, alınganlık, okb, belli kişilere düşmanlık gelişebilir. daha ağır tablolarda ise delilik diyebileceğimiz olmayan olaylara inanma baş gösterebilir ki bu durumda şizofreni ile karıştırılabilir hastalık.
mani dönemi bittiğinde veya stresli bir durum oluştuğunda ise kişi depresif döneme yani depresyona girer. o enerjik kişi gider yerine aklından intihar düşnceleri bile geçen ya da buna teşbbüs etmiş kişi gelir. bu dönemde madde kullanımına sık rastlanır. hastaları genelde bu dönemde yakınları kolundan tutup hastaneye götürür. kişi kendini mutsuz hisseder, uyku uyuyamaz ya da yataktan kalkamaz, değersizlik hissi baş gösterir, hareketleri yavaşlar, yerinden kalkamaz.
hastalığını bilen kişiler bazen gönüllü olarak hastaneye yatarak genelde 2-3 hafta kendisini kendisinden korur ve normale döner. genelde hayatları koruyucu ilaç almakla geçer ama bu durum kötü değildir. şeker hastası olmakla aynı şey.
yani demek ki neymiş? depresyon deyip geçmemek lazım. depresyonunuz kronik olabilir, başka bir hastalığın bir kısmı olabilir, sizi intihara sürükleyebilir, hayatınızı sandığınızdan çok daha fazla olumsuz etkileyebilir. halk arasında nedense sanki sosyete hastalığı gibi geçse de depresyon ciddi bir hastalıktır.
Depresyon denilen şey grip gibi kısa süren bir şey değil. Yıllarca çürüyen bir duvarın yavaşça üzerinize devrilmesi gibi metaforlayabiliriz bunu. Ama o enkazın altından çıkması devrilmesinden daha uzun süren bir şey. Önce o ağırlığın altında da yaşayabileceğimizi düşünürüz, sonra baskı artar nefes alışımız zorlaşır. Yok bu böyle olmaz deriz. Tabi hepimiz tipik birer Ortadoğulu olduğumuzdan bizi içinde bulunduğumuz durumdan kurtaracak bir mucize yada bir kurtarıcı bekleriz. Bir el alsın elimi, bir bilge ki ben yapsın beni deriz. Tabi, beyhudedir tüm bunlar ne o muzice gerçekleşir ne de o beklenen bilge tutar elimizi. Kendimiz çıkarız yine o enkazın altından. Yavaş yavaş, önce molozları atarız üstümüzden, sonra tozları çırparız. Ayağa kalkarız dönüp arkaya bakar düşünürüz ben burada ne kadar yattım. Neden bu kadar uzun sürdü kalkmam deriz. Bir daha böyle bir duruma kendimi sokmayacağım diye söz veririz kendimize. Ayrıca, dibin de dibi vardır. Kimine göre enkaz olan diğerine göre bir kurtuluş, bir idealdir. Basit bir şükür anlayışı ile karıştırılabilir kavram tabi bu ama öyle değil. Herkes kendi gücünün yetmediği yerde düşer. Neyse çok uzattım güzel başlayıp kötü bitirmek gibi bir huyum olduğundan, özetle herkesin bir popisi vardır diyorum.
Aylardır depresyondayım ve bu depresyonum hayatımın ilk depresyonu kadar sancılı olmasa da daha uzun sürdü. Şu an ikinci depresyonum sürmekte ve ben çıkışı hala bulamadım. Bir ışık lazım.
sevgiliden ayrılmakla veya yalnızlıkla kolay kolay olabilecek birşey değildir. Sevdiğin birini kaybetmen, herhangi bir organının kesilmesi gibi daha ciddi durumlarda ortaya çıkar.
kişinin baş edemediği koşullar karşısında zihnin mavi ekran vermesi ve kendini stand by a almasıdır. eğer fişinizi çekmeye cesaretiniz yoksa ne hayata atılabilirsiniz ne her şeyden vazgeçebilirsiniz, iki arada bir derede kalırsınız. bu arafta kalma durumunun çıldırtıcılığı öylesine korkunçtur ki çığlık bile atamazsınız. enerjiniz tükenmiştir. sadece günleri sayarsınız.
