iki senedir çıkamıyorum ama öyle böyle değil çakır keyfi kimse sevmez biliyorum çıkamıyorum öyle bir enerji düşürüyor ki sanki dünyada yoksun.Enerji düşürüyor.Yanlış tercihler,yanlış aşklar bu duruma sürüklüyor.Şimdi nasıl çıkacağım onu düşünüyorum.Para da kazanamıyorum.Ama bereket versin depresif ruh halinden yararlanarak çok yazılar yazdım.Depresif dönemde olduğumdan karanlık oldular.Ömür törpüsü gibi bir şey.Ne konuşmak var ne iletişim.Baskı yapınca da artıyor.Bir de sevdiğin kişilerden ayrılma ihtimali.Hepsi arttırıyor bu durumu.Allahım nasıl çıkacağım.Artık bana değer vereni sevmeye karar verdim.Ancak bu sayede çıkarım.insanı insan yapan tek şey değer.Diğerleri boşmuş onu anladım.Bu depresyonu çıkartan şey değersizlik hissi aslında.Vala değer verenlere bakın.Yoksa hayat geçmiyor.Ancak değer veren mutluluk veriyor.Diğerleri boş bir küme.Değer her şey her şey.Bunca zamandır bağırıp durdum.Hiç faydası yok.ilacın da çaresi yok.Tek çaresi:Değer verenin yanında olmak. Aşk tutku geçiyor da geride sevgiden çok değer kalıyor.Sevgi bile azalıyor zaman zaman da değer azalmıyor.En hakikat değer.Çünkü insanlar çok aciziz.Ancak değer veren mutsuzluktan,depresyondan çıkartır.Değer vereni sevmeyen insan da ne bileyim.Size değer verenleri sevin.Hayat çok kısa.Aslında depresyon sürekli değer görmediğimiz için çıkıyor.Bir nevi değersizlik hissi.Ne demişler:
"Sev seni seveni dağlarda çoban olsa
Sevme seni sevmeyeni Mısır'da çoban olsa."
Hayata anlam katan tek şey
"Değer"
Değerin kaynağı nedir bunu diyemem de.Sevgi,aşk,tutku gibi duyguların en üstünde olduğuna inanıyorum.Artık pes ettim aşkı aramaya.Zaten mutlu olamıyorsunuz fazla.Zaten her şeyin bir değeri olmasa neden hayat diye bir şey olsun.Değer her şey her şey.Yoksa daha çok depresyona gireriz.
Ben de anladım üstümde depresyon var fakat senelerdir üzerimden atamadığım kalabalık içinde durgun olma durumu artık beni parçalıyor ne bu durumdan kaçabiliyorum ne de bu durumu düzeltebiliyorum enerji içecekleri yaramıyor vitaminler de sadece anlık bir gülüş o kadar depresyon değil de durgunluk kötü...
ben artık bunun atlatılamayan bir duygu durumu olduğuna kanaat getirdim. belki de durumlar karşısında aksi tepkinin verilmesinin mümkün olmadığı tek gerçeklik. tam tamam düzeldim diyorsunuz yeniden bir dalga olarak geri geliyor. sürekli bunu üst üste yaşamakta umut kırıcı.
Bu pişmanlıklarınız ve korkularınız her gün, her saat, her dakika, her saniye, içinizde büyür ve siz bunu iliklerinizde hissedersiniz tabiki bu duruma reaksiyon gösterir ve savaşmaya, karşı koymaya çalışırsınız belki binlerce kere tekrar ve tekrar başarısızlıkla tanışırsınız. Artık içinizde artık yeni bir arkadaşınız var olmaya ve büyümeye başlamıştır "başarısızlık!" Başarısızlık içinizde yavaş yavaş büyürken sizde yavaş yavaş teslim olmaya başlarsınız. Sonunda insanların yalnızlık dediği fakat gerçekte o duygular topluluğu ve korkularınızla birlikte yaşadığınız kendi konfor alanınız kalır.
insanlar buna "depresyon" der, "depresyon" daki kişiler de benim dünyam.
Acaba depresyona neden olan dışsal etkiler marjinal seviyede olduğu için mi psikolojik problemleri Yoktu yoksa konuya farkındalıkları olmadığı için sıkıntısız mi gözüküyorlardı?
depresyona hiç girmeyen de ne bileyim yaani...gerçekten hayatı boyunca depresyona girmeyen var mı ?
inşallah bir gün bunun da giriş çıkışlarını kapatacağım.
Bilimsel olarak depresyon kimyasal dengenin bozulmasıdır. Beyinde bulunan noradrenalin ve seratonin miktarının azalması depresyona sebep olmaktadır. Genelde yaşanan travmalar, kayıplar, üzüntü ve büyük sorunlarda yaşanan bu azalma, bunlara bağlı olmadan kendiliğinden de olabilmektedir. Ayrıca kalıtsal bir rahatsızlıktır, yani ailesinde depresyon problemi yaşayan insanlar daha dikkatli olmalıdırlar. Kadınların erkeklere göre daha fazla depresyona yatkın olduğu da bilinen bir gerçek olsa da erkeklerin alkol ve madde kullanımına daha çabuk başlayabilmesi sebebi ile erkeklerde teşhisini koymak daha uzun sürmektedir.
