Çağımızın vebası sayılabilecek rahatsızlıklardan biri. Temelde serotonin hormonunun referans düzeyde olmamasından kaynaklanır. Düşük sosyoekonomik düzey, zayıf bağışıklık sistemi ve genetik faktörler depresyona yakalanma riskini artırır. Erkeklerde kadınlara oranla çok daha yüksek görülür. Tedavisi konusunda BDT (bilişsel davranışçı terapi) temelli psikoterapi çok büyük bir yer taşır. Ayrıca uyku ve iştah düzeninin tesisi, sosyal destek almak ve egzersiz gibi uygulamaların da etkili olduğunu söylemek mümkün. şahsen psikoterapiyi birinci seçenek dahilinde görürüm. ilaç tedavisi genellikle kişide olumsuz yan etkilere neden olur. floranbant gibi ( https://www.instagram.com/floranbant/ ) henüz ortaya çıkan ve ruhsal rahatsızlıklarda faydası araştırmalarla desteklenen alternatif yöntemleri de tavsiye edebilirim psikoterapi eşiliğinde.
bunca saygısız, ince düşüncesiz, bencil, şımarık insan arasında bin bir türlü saçmalığa maruz kalırken azalacağına artan sorun.
mesela terapinin bana tek getirisi hoşlandığım yaş grubundaki kadınlardan koptuğumu bana göstermek oldu ve daha çok zarar verdi.
geldiğim noktada da sadece benim hatalarımın değil, benim dışımda bir sürü konu ve insanın hatası var. bana verilen tavsiyeler de sadece sinirimi bozmaktan öteye gitmiyor.
tam bir boşluktayım ve ölene kadar da orada kalacağım. bunu ben istemedim. bu hayat denilen saçmalık hayatımda sadece benim kararlarımın önem taşımadığını gösterdi. sırf bu yüzden içimden hiçbir şey yapmak gelmiyor. çünkü bana uygun görülenin beni tatmin etmeyeceğini biliyorum.
ne hayatına son verebiliyorsun ne de mutlu olabiliyorsun. ne kadar saçma ve gereksiz bir sürece maruz kaldığımı anladıkça çıldırıyorum. üstelik çözüm de yok umut da. sadece insanların beni rahat bırakmasını istemiştim onu bile çok gördüler.
ne diyebilirim ki ? bu saçmalığa sürüklenip gidiyorum işte, zaten çok uzak olmayan bir gelecekte ölümü beklemek için kimsenin beni tanımadığı bir yere taşınacağım. ne de olsa değişen bir şey olmayacak.
kişinin kendini umutsuz, çaresiz, değersiz hissettiği ve sürekli intiharı düşünmesine sebep olan bir duygu durum bozukluğudur. antidepresan veya terapi olmadan geçmesi çok zordur. depresyon hastası olarak tedaviye geç başladığımı düşünüyorum. hatta doktorum beni hastaneye yatırmayı bile teklif etti ama reddettim.
depresyon, ayyhh moralim bozuk benim olayı değildir. kişi kendini boşlukta hisseder. hiçbir şey yapası gelmez. herkesle iletişimi keser. günlerce yataktan çıkmayabilir. her şey gözüne kasvetli görünür.
depresyonun beyne zarar verdiği de kanıtlanmıştır. hatta kansere bile yol açabiliyor. algıların ve farkındalığın yüksek olması da depresyona girme nedenlerinden biridir. bazı psikiyatristlere göre yüksek zeka depresyona neden olabiliyor.
depresyon belirtileriniz varsa mutlaka doktora gidin. bu işin şakası olmaz. intihar vakalarının altında hep bu hastalık vardır.
Enerji ve motivasyon eksikliğinin tavan yaptığı durum. Geliş şekli duygulara benziyor ve engellenemiyor. Mücadele etme yöntemlerini bilmek en iyisi. Antidepresanlar ise en son çare.
Manik atak geçirmemden sonra olan şey:
1 yıldır depresyondayım sözlük okulu falan boşverdim arkadaşlık sevgili gibi ilişkilerim yok. Kız arkadaşım nerdeyse olmadı bana çıkma teklifi gelen kızları saymayacağım bile, çok fazla kız arkadaşım olabilirdi ama travmalarım, sorunlar vs. Beni bu yola itti, morallerim çok bozuk. yarın bir işe gireceğim inşallah olur alacak çok şeyim var manik atağımda bütün paramı alkole yemeye içmeye harcadım. işten sonra sınava hazırlanacağım umarım her şey düşündügüm gibi gider bu döngüden kurtulurum artık. Normal bir hayat istemiyorum ama tek istediğim bir kız arkadaş ve para sorunu çekmemek hayatta başka hiçbir şey istemiyorum. Arada kesintisiz ağlama ataklarım geliyor öfke atakları yaşıyorum. Daha geçenlerde internetten oyun oynadığım bir arkadaş grubu buldum beni yılbaşı partisine şehir dışında eve davet ettiler ona bile kalkıp gidesim gelmedi. Evde bütün gün sigara içip müzik dinleyip film izliyorum. Tek isteğim bir kız arkadaş ve maddi sorun çekmemek ama ben kendi kendime her şeyi mahvettim ailem bilinçsiz hiç kimse bu çocuk ne yapıyorsun demedi. Bu yazıyı okuyup konuşmak isteyen varsa özelden yazsın durumu benim gibi vahim arkadaşlar ulaşsın.
yaklaşık kendisiyle 15 seneyi doldurduğuma göre şöyle açıklayabilirim :
Göğüsün ortasında bir boşluk hissedersin. Karadelik gibidir. Ne yaparsan doymayan hep daha fazlasını isteyen bir kara delik. Nereye gitsen seninle gelen asla peşini bırakmayan biri kara delik. ilaçlar alırsın, farklı yollara gitmeye çalışırsın, bu sefer değişicem dersin ama o kara delik hala oradadır. Hatta giderek büyür . Nefes aldırmaz olur. Kimse de görmez bu boşluğu. Sadece sen görürsün. Kime anlatsan inanmazdır da. intihar dolaşır aklının kıyılarından sadece. Ve bir de kaybettiğin zaman umudunu. işte o boşluk seni daha da çeker içine.
Öncesinde birçok şeyin tüketmesiyle sonrada babamın vefatıyla girmiştim. Çıkabildim mi yoksa bir evresini mi yaşıyorum bilmiyorum. Ama eskiden etrafımda her şey griydi şimdi hiç renk göremiyorum.
insanların hayatlarını, yaşadıkları travmaları, öfkelerini bilmeden hakkında atıp tutulmaması gereken sorun. en azından her şeyin çözümü varmış gibi tavsiye vermeyin, samimi ve inandırıcı gelmiyor. ayrıca kimse depresyona girmek istemez, çıkmak için de umut ve enerji gerekir. depresyonun bunları da götürdüğünü unutmayın. insanları tanımadan, verdikleri mücadeleyi bilmeden bildik ve sıkan öneriler sunmayın. faydası olmuyor.
herkes çok şey bilir hakkında, şunu yap, bunu yap, der. ama ne hissettiğini, sana çözüm sunacağını bilmezler tavsiye verirken.
mesela kadınlar... 15 senedir itinayla siktir edildiğim için flörtün ne olduğunu unuttum. beni siktir edenlerse özgürce aşk ve cinsellik yaşıyor. yaşayamadığım şeyler aklımdan çıkmıyor, geride de dönemem. terapistler de '' 19-29 yaş arası değil, 30 yaş üstü kadınlara yönel '' tavsiyesi veriyor. denedim, yapamıyorum. 19-29 yaş arasında yaşamadıklarım varken hiçbir şey hissetmediğim kadınlarla romantik ve cinsel bağ kuramıyorum. üstelik 30 yaş üstü her kadın da sevcan yaşar ve deniz ışın gibi hem dış güzelliğe hem de entelektüel yapıya sahip değil... demek ki çözüm yok.
yani bazı sorunlar düzelmedikçe depresyon da düzelmez. geriye de gidemeyeceğine göre bazı sorunlarla yaşayıp onları bastırmanın yöntemlerini aramak zorundasın. çünkü o sorunun içe sinen bir çözümü yok, olmuyor işte.
not: ben de mutlu olmak isterim ama içime sinmeyen, zoraki bir mutluluğu istemiyorum. bu yüzden aklımın bir köşesinde intihar duruyor. keşke böyle olmasaydı ama tek sorumlusu ben değilim.
Sanıldığından daha uzun ve ağır yaşanabilen rahatsızlık. Çünkü sadece sizin çaba göstermeniz yetmeyebiliyor. Bazı ödünler vermedikçe kurtulamazsınız ama herhangi biri olamıyorsunuz işte.
Eğer gençliğiniz bomboş geçtiyse ve bazı şeylere ulaşamayacağınız kesinse, üzgünüm, terapinin de, ilacın da faydası olmaz bitirmeye.
Öyle herkes için mutlu bir son yok. Hayat ne kadar uğraşsan da ulaşamadıklarına bazılarının sakız çiğner gibi ulaştığını örneklemesiyle güzeldir sadece.
Dünyaya fırlatılmış ve başkalarının mutluluklarını izleyerek saçma ve anlamsız, birbirine benzer günlerle dolu biçimde zamanını doldurabilirsin, unutma.
Ne o işe yaramama hissi peşini bırakır ne de yan komşun olan gevşeğin seviştiği güzel kadın evine gelir.
Bazı şeylerin çözümü yok işte. istanbul’ a günlük gitmek dünyanın parasıyken ne new york’ u, paris’ i ?
Futbol ve gol pozisyonu olarak ezdiğin takım kulübüne şansa bala gol atacak.
Gittiğin her mekanda birbirine sadık dostlar ve öpüşen sevgililer arasında siktir edilmiş biçimde yalnız oturacaksın.
Kötüler kazanacak, iyiler üzülecek.
intihar da edemediğin hayalini de gerçekleştiremediğin sıkıcı ve yorucu bir zamanı geçirmek için oyalanacaksın.
Bu aptal hayat böyle çünkü…
