büyük çoğunluğu deprem bölgesi içerisinde kalan ve tarih boyunca çok ciddi depremler yaşamış ülkemde hazırlıksız, kaderine bırakmış olsakta hayatımızdan çekip çıkaramayacağımız yaşam şeklimiz.
eğer japonya gibi hem o kadar çok deprem olan hem de teknolojisi bu kadar ilerde olan bir ülke olsaydık o zaman biz de depremle yaşamaya alışabilirdik dedirten durum. malesef ki biz de deprem kısmı olmasına karşın ileri düzeyde teknoloji yok. adamlar binalarının yakılmayacağını, sevdiklerini depremde kaybetmeyeceklerini bildiklerinden tedirgin olmuyorlar. hiçkimse türkiye sınırları içinde yaşayan insanlardan depremle yaşamayı öğrenmesini istemesin. bunu başarabilen bi insan olduğunu düşünmediğim gibi başarabilecek olan bi insanın da olacağını düşünmüyorum. karamsarlığım için üzgünüm. güvende olduğumuzu hissetmeden depreme alışamayız.
hayatınıza defalarca yeniden baslasanız da, her seferinde unuttum artık acıtmaz beni desenizde bir türlü yapamadıgınız olaydır. her seferinde aklınıza gelenler "ceset kokusu yüzünden maske takıp yürüdügünüz o sokaklar", "umut diye günlerce enkaz basında beklediginiz günler"'dir.
bence fikir çok güzel ama cümle yanlış. idrak edememizin sebebinin bu olduğunu düşünüyorum. çoğu türk insanı anlamakta zorluk çekiyo bu tür lafları. tüm türkiye üni mezunu yada kendini donatmış insanlardan oluşmuyo ki sonuçta.*
çürük binalarla yaşamaya alışmak desek şuna.verilen o kadar kayıba rağmen akıllanmamakta ısrar etmek desek.depremle yaşamaktan başka çare olmadığını mı öğrettiler yoksa bize? tıpkı diğer öğretilmiş çaresizliklerimiz gibi.
