Antakya'dan veya bizim köyün oralardan adana veya antep merkeze geçtiğimde psikolojim biraz normale dönüyor. Ki ben yardım dagıtıyorum depremzede değilim. Hoş bi 40 gun kadar annemden dolayı ben de öyle yaşadım.
millet olarak unutmak en büyük özelliğimiz. ne kadar felaket gelirse gelsin ne kadar olay olursa olsun deprem afet gündemi seccade tartışması kadar yer bulamayacaktır.
yo ben arada hatırlıyorum hâlâ. deprem olmadan önce bile arada bir aklıma geliyordu. deprem unutulur mu ya. ama istanbul'un bence taşı toprağı altın, deprem olmaz buralara. arnavutköy tarafı da çok sağlammış.
Allah yardımcıları olsun ama deprem haberi görünce kanal değiştiriyorum, psikoloji bozuyor. Yardımlar toplandı bundan sonrası devletin işi. Her şeyi millet düşünmesin, biraz da kaymağı yiyenler, lan biz bu kadar yiyoruz bari hakkını verelim de mübarek ramazan günü göte gelmeyelim deyip seferber olsunlar. Hayvan gibi vergi ödeyerek yeterince zengin doyuruyoruz zaten, onlar da 10 yılda 1 böyle felaketlerde kolları sıvasınlar ya çok zahmet olucak ama.
bizim toplumun balık hafızalı olduğuna delalettir. bu durum bilinçli bir toplumun başına gelmiş olsaydı vatandaşlar yabalarını ve meşalelerini ellerine alarak bir toplumsal tepki hareketi başlatır ve bürokrasiden hesap sormaya giderlerdi.
