sadece bende mi oluyor bilmiyorum ama deprem anında öyle ciddi bir kararsızlık yaşıyorum ki bi müddet sonra depremi unutup kafamdaki iki düşüncenin birbiriyle ciddi bir münazaraya başladığını fark ediyorum.
- oha lan sallanıyo muyuz?
+ sallanıyo muyuz diyor ya. deprem oluyo yarraaam.
- hassiktiiir. gitsek mi? şş hadi çıkayım ya.
+ dur lan otur iki dakka geçecek şimdi.
- yok lan bu seferki ciddi. off hala sallıyor.
+ lan dur işte panik yapmıyoruz sakin.
- ananskiii kitaplar dökülüyor lan.
+ sana ne amına koyim kitaptan. karıya kıza kestiğin artizzlikleri anladık da bana havan niye pezevenk? çok okuyo sanki. otur toynağını siktirtme. aha geçti işte.
binayı terk etsem mi oturup depremin geçmesini mi beklesem kararsızlığıdır. "en kötü karar kararsızlıktan iyidir yhhaaa haaa bi de en kestirme yol bildiğin yoldur" diyen olursa üşenmem gelir sikerim!
