kazancın her türlüsü kaybetmekten iyidir. belki mükemmel olmayacaktı; ama ezik olmaktan iyidir. çok yıpranmıştık belki ama dünya bir cennet değildi zaten ve bunu anlamam epey zaman alsa da en azından daha fazla kaybetmemem gerektiğini öğrenmiştim. dünya bunu gerektiriyordu. deplasmandaydık ve plesabonun artık işe yaramadığını nihayetinde anladık.
allah'ım kaderimde anarşi ve protesto
antidepresanlar ve içi boş bir gardırop
ne de çok yer kaplıyor mesela al pacino
yardımın gerekiyor kadıköy'deyim stop.
allah'ım kaderim bu sentimental ambargo:
alternatif referans potansiyel salvo yok,
sadece klostrofobi, hicran türbülans ve şok;
cariyeler çekilmiş yeraltına cumburlop.
allah'ım kaderimi sen yazdın sen bilirsin
kalbim oyuncak mı ne, ne kolay kırılıyor?
"deplasmandır bu dünya" diyor albino şeyhim
plasebo yutturuyor bana depresif doktor.
allah'ım kaderimden şikayetçi değilim
aksine bahtiyarım evrende bana da rol
verdiğin için şahsen, allah'ım bizler senin
falsolu kullarınız, n'olur bizden razı ol.
[ilk dörtlüğü ve "'deplasmandır bu dünya' diyor albino şeyhim" cümlesini ben aldım. kimse heveslenmesin.]
